Gefn - 01.01.1870, Síða 62

62
og burtu ýtti hvítuin drósar arm;
einmana þeir og ástarlausir dóu —
allir svo fóru slíkir burt af jörð;
og enginn grét, en ernir soltnir lilóu
5 og óðir slitu hræ við kumla-börð
um hvassa nótt, er máninn skein á meiði. —
Marmarinn gat ei varið þessi leiði.
*
* *
Og loksins þér, sem ljóða vekið hreim,
hvað léði yður drottins guðdómshönd?
10 Ei Mozarts list, ei málverks brögðin vönd,
né marmarann að setja lífs í heim —
hún veitti yður það sem öllu ræður,
allsherjar mynda og lita sameiníng,
sem enginn myndað fær, en geystar glæður
15 gínandi snarka fram um stjörnuhríng;
því orðið má ei deyja, en æ það lifir,
og allt því lýtur, bæði mynd og hljóð;
lýðirnir hverfa, en það er öllu vfir,
og ekki dofnar neitt um tímans flóð.
20 Mörg liggja spor frá myrkri Hómers tíða:
rayndirnar sukku nið’rí aldar hrönn,
marmarinn eyddist fyrir tímans tönn:
tigið og eilíft stendur kvæðið fríða.
J>ví orðið, það er drottins eiginn hljómur,
25 en enginn speigill; það er lífsins fjör;
og á því vinnur enginn dauða dómur,
þó dróttir veifi bitrum feigðarhjör. —
J>ér ljómið uppi’ á ljósum guða tindi,
en leitist ekki við að eiguast stól,