Gefn - 01.07.1872, Qupperneq 62

62
!
heimsins, sem sjaldan skín á líf þjóðanna, en sem skinið
hefir einhverntíma á fleiri þjóðir og sem stundum endur-
nýjast, þó menu ekki finni það á meðan menn lifa sjálfir.
f>araðauki eigum vér miklu fleiri bækur, sem geta eflt og
stoðað andann á margvíslegan hátt, ef nokkurr annars nennti
að lesa þær og færa sér þær í nyt. Hvað meira er: fáar
þjóðir eru jafn lítið upp á útlendar bækur komnar eins og
Islendíngar; en þó er það eðlilegt að menn við og við snari
einhverju annarstaðar frá og er þá undir því komið að menn
bæði kjósi með smekk og lagi það í hendi sér eptir máli
voru og þjóðerni. Orðréttar þýðíngar eru ekki einúngis
einskis verðar, heldur er jafnvel ekki unnt að semja þær, því
sér hvert mál hefir smn sérlegan blæ, eins og sér hver
þjóð hefir sitt sérlegt mál.
Vér endum nú þessar athugasemdir í þetta sinn með
því að minna á, að án andlegrar fæðu geta engar framfarir
orðið; án hennar hefðu Íslendíngar aldrei getað staðist þær
raunir og þau eymdarstríð sem á þeim hafa dunið hvað
eptir annað, og án hennar er allt líf gleðilaust og ónýtt.