Fréttir frá Íslandi - 01.01.1877, Blaðsíða 25

ATVINNUVEGIR
25
reist að bjálpa til hlítar svo mörgum, sem með þurftu. Álpt-
nesingar og Akurnesingar fengu lán úr landssjóði, en það hrökk
hvergi nærri til, og horfði til hinna mestu vandrœða, hallæris
og hungurdauða, þar eð fjölda-mörg heimili í öllum þeim
byggðarlögum, er talin hafa verið, voru alveg bjargþrota. Hvorki
stjórn nje þing gjörðu neinar ráðstafanir til að afstýra vand-
ræðunum, en einstakir menn gjörðu víða ýmsar tilraunir til
þess. í Reykjavík sýndu margir embættismenn og efnamenn
viðleitni til þess að ráða úr þessu, bæði með gjöfum og með því
að sjá fátæku fólki fyrir atvinnu. Nokkrar heldri konur í bæn-
um stofnuðu og í því skyni tóvinnufjelag, er varð að góðu liði,
það sem það náði til. Sömuleiðis var þar haldinn bazar og
tombóla; ágóðinn af því varð rúmar 1000 kr., og var þeim
varið til bjargræðis hinum bágstöddustu bœjarbúum. í öðrum
hjeruðum og landsfjórðungum tóku menn sig víða saman um,
að skjóta saman fje handa hinum nauðstöddu hjeruðum, og
urðu þau samskot talsverð ýmist í sauðfjenaði eða peningum.
þ>css er getið í fyrra árs frjettum, að ísfirðingar gáfu í þessu
skyni um 2000 kr.; nú bœttu þeir aptur við, og fleiri Vestfirð-
firðingar; ýmsir menn á Norðurfandi sendu og talsverðar gjafir.
Austíirðingar minntust þess og, hve vel þeim hafði orðið til, er
áfellið dundi yfir þá 1875, og hve fljótt þeir rjettu við aptur,
og sendu þeir nú drjúgan skerf eða nokkrar þúsundir krónur
þeim hjeruðum, er hallærið vofði nú yfir. Hjeruð þau, er nær
lágu, ljétu heldur eigi sitt eptir liggja. þ>annig sendu Mýra-
menn Akurnesingum 1000 kr. virði í sauðfje og peningum, og
Árnesingar og Rangæingar Gullbringusýslubúum nokkur þúsund
króna virði einnig í fje og peningum o. fl. Marga fleiri mætti
og telja, en eigi hafa greinilegar skýrslur enn verið samdar um
öll samskotin. Allar þessar gjafir til samans voru álitlegur
styrkur og komu að góðu liði, en hjer þurfti líka mikils með.
Raunar var kvartað yfir því, að misheppnazt hefði að gjöra
gjafirnar í sauðfje sem arðsamastar fyrir þiggendur, og óþarf-
lega hefði gengið í kostnað til að sœkja það o. fl., en allt fyrir
það má þó ætla, að gjafirnar yfir höfuð hafi gjört það að verk-
um, að afstýra ströngu hallæri og hungurdauða; því að þó að
fast hafi aðsorfið, hefir þó eigi frjetzt, að svo langt hafi rekið