Árbók Hins íslenzka fornleifafélags - 01.01.1932, Blaðsíða 34

34
stefndi til sín Þorgeiri í Kirkjubæ með öðrum fleiri, í aðför að Gunnari
á Hlíðarenda. Hefði hann ekki vitað um annan veg en austan Þrí-
hyrnings, þurfti hann ekki að fara heiman í veg fyrir þá, því að bær
hans var þá á leið þeirra. Nú gerði hann það, eins og sagan segir: »Þor-
geir undan Þríhyrningi ríður upp á hálsinn og bíður þar nafna síns«..
— Þetta bendir til, að hann hafi búizt við þeim hina vestari leiðina
eða stefnt þeim þangað. — Uppi á hálsinum að austan, að fjallinu,.
er Kverkin, óblásið og grösugt land. Þar var til-valinn biðstaður.
Fyrir suðaustan Þríhyrning og fram með honum öllum er annar
háls. Liggur eystri vegurinn fram fyrir suðaustan bæ Starkaðar, norð-
vestan-undir þeim hálsi. Suðvestan-undir honum sameinast hann
Hlíðarendavegi hinum vestari, sem fyr segir. Uppi á honum suðvestan-
til er dalverpi eitt milli aldna. Þaðan má auðveldlega sjá yfir vestari
hálsinn og leiðirnar báðar, án þess að sjást af þeim er fara um þær„
En í hinni síðari aðför að Gunnari fóru þeir Gissur hvíti heim til
feðganna undir Þríhyrningi, og komu þó frá Hofi 7 en þá voru þeir
feðgar ekki yfirmenn, heldur bundnir við loforð.
6. Vöðin á Rangá eystri.
a. Þorgeirsvað.
Úr Eyjum. — Gert er ráð fyrir að Gunnar ríði úr Eyjum sunn-
an Rangár, yfir hana á Tunguvaði eða »upp við Kúaflötina« (37;
rétt: Fjósaflöt), upp með ánni að vestan og aftur yfir hana á Þor-
geirsvaði (4, 6, 19). Hafi fyrirsátin verið að Tungu, móti Stokka-
læk og Árgilsstöðum, var óþarfi af fyrirsátarmönnum að sleppa
Gunnari úr greipum sér, því að þaðan máttu þeir vel sjá til hans
langt vestan-fyrir Völl og æ síðan, og gátu því verið viðbúnir, þegar
hann kom; en í stað þess að vera það, höfðu þeir þá enn bundna
hestana.
Um þann bardaga, við Þorgeirsvað (6), hefi ég álitið orð Njálu
rétt. Þegar þeir Gunnar höfðu viðbúnað þar, »sjá hinir það og snúa
þegar at þeim« (37), þ. e. Gunnari, til atlögu, eftir að þeir voru laus-
ir við hestana.
Gunnarsvað er nýnefni (31, 37—38); mun átt við þennan bar-
daga á alfaraleið. Það var víst lengi kallað Þorgeirsvað, við Sellæk-
inn (ekki Selalæk, 37, 39). Þar vestan ár mun Þorgeir Otkelsson
hafa fallið, en ekki að vaðinu um steininn; hann er nær austurlandinu
og eru þar samfelldar grynningar út frá vesturlandinu, þar sem bar-
daginn var (sbr. 6).
Reið Flosa frá brennunni. — Hjá þeim vöðum er óhugsanlegt
að þeir FIosi og Ingjaldur hafi skotizt spjótum á (37). Áin er þar