Árbók Hins íslenzka fornleifafélags - 01.01.1932, Síða 93

93
14. Grenás líka gjörvallan
grentu þeir að vonum;
fjárbítur ei finna kann
framar skjól í honum.
15. Þverhnúkarnir þoldu skell,
þessa brátt þeir eyddu;
mörg ein hríslan fögur féll
fenju þegar reiddu.
16. Kolgerðin var kynjastór,
kalinn svörður píndist;
eins og rifinn rottubjór,
Rindar eljan sýndist.
17. Hrúgur kurls í hverri laut
huldu Dofra krána,
limkestir um breiða braut
byrgðu sól og mána.
18. Loginn, sem að lagði frá
lima- kveiktum -bröndum,
Langanesi lýsti á,
líka vestur Ströndum.
19. Urga varð upp allan svörð,
ef til skyldi hæfa,
hér um breiðan Borgarfjörð
brenda gröf að kæfa.
20. Kolin þau, sem karskir greitt
kunnu þar upp moka,
held ég hafi hart útsteytt
hundrað þúsund poka.
21. Undan þeim ei grundin grær —
gaman er þetta valla —
hryggbrotið þeir hafa nær
hesta landsins alla.
22. Þegar landa- þeir að -hring
.þustu starfs- að -lokum,
öll var fjaran allt um kring
alþakin með pokum.
23. Ef þeir hefðu áls um jörð
að því viljað snúa,
hefðu þeir kunnað Hvalafjörð,
held ég, með þeim brúa.
24. Ofan -ljóns í ára- kvið
öll fór kolagjörðin;
svoddan þunga sá ég við
svignaði reyðarjörðin.
*
25. Fíllinn hlunns með fullan búk
fór á ýsuvöllum;
var sem sæi á hæsta hnúk
hér á stærstu fjöllum.
26. Hvar sem mastrahindin mæld
hélt um brautir voga,
var sem træði djúpa dæld
dúrið austurtroga.
27. Vembilfullur vogajór
vagaði seinn í förum
yfir bláan karfakór
Kjósarlands að vörum.
28. Þaulfurðaði þar um grund
þá, sem höfðu vitið,
svona fullan hlunnahund
höfðu fáir litið.
29. Muntu þurfa mjög hjá þér
margt eitt hús til búa,
árabjörn þá upp úr sér
öllu gerir spúa.
30. Þegar kolgerð þessa sér,
þú mátt, vinur hollur,
[ aðgæta hvort ei mér ber
! einhver skógartollur.