Árbók Hins íslenzka fornleifafélags - 01.01.1932, Síða 94

94
31. í hann láta færðu flest
fjármagn þitt gagnríka,
kapla, sauðfé, kýr og hest,
konuna máske lika.
32. Nái ég ekki nóg að fá,
náðir skulu minka,
klaga ég þig, karl minn þá,
Kárnes- fyrir -Brynka.
33. Dóminn getur sagt upp sá
sinni meður ríku,
appellera ei má frá
yfirvaldi sliku.
34. Ráðlegg ég þér, reynir brands,
raun svo nái dvína,
óttast skaltu hátign hans,
hér næst reiði mina.
35. Hér með læt ég enda óð,
ekki rétt viðfeldinn.
Forlát, vinur, lesin ljóð,
legðu þau í eldinn.
36. Margt er gert að gamni sín,.
geðs svo hverfi mæða;
ekki vil ég orðin min
aðra skuli hæða.
37. Kjarnagóð frá konu og mér
kveðjan ástarríka
berist kæru þinni og þér
og Þórarninum lika.
38. Ykkur sendi sjór og lönd
sóma, farsæld, gæði.
Vors guðs undir verndarhönd
verið þið jafnan bæði.
39. Unz að kólnar mergur minn,
máttinn lífs þá brestur,
játast vinur ég vil þinn,
Jón Hjaltalín,
prestur.
Athugasemd. í handr. nr. 19, 8vo, í handrs. Bókmf. í Lands-
bókasafninu er ein uppskriftin af þessu kvæði. Það er þar með yfir-
skriftinni Kolgjördin 1804 og mun kvæðið því ort það ár. Þessi upp-
skrift er mjög svipuð og kvæðið er í Árb. 1930—31; þó er víða
nokkur orðamunur og sums staðar er þar þó eins og hér er prentað.
Þar vantar þau erindin, sem eru 40. og 42. í Árb. 1930—31, en 37.
og 39. hér. — í 1. 1. 12. er. í Árb. 1930—31 stendur skoða; á líklega
að vera] skada; í uppskriftinni i nr. 19, 8vo, er þar fláðu. Að öðru
leyti skal hér ekki farið út í að tína orðamun í þessum uppskriftum,,
en einkennilega mikill er hann í ekki eldra kvæði. M. Þ.