Árbók Hins íslenzka fornleifafélags - 01.01.1943, Qupperneq 94

94
og syðri dalina. En svo er háttað, að nyrzt á Slysadal, þar sem hann
er gróinn sem tún væri, eru jarðföll nokkur, sem sennilega hafa
myndazt þar, sem vatn hefur hlaupið í jörð á vorin. Jarðföll þessi
eru að vísu ekki djúp, 2—4 m, en nógu djúp til þess, að þegar vatn
er og ísar yfir öllu, er í þeim meira vatn en svo, að hestar nái niðri,
ef ofan í lenda. Af þessu má ráða, að ferðamaðurinn hafi verið svo
óheppinn, að leið hans hafi legið yfir eitthvert jarðfallið, þar eð þau
flest eru nærri götu, vatn verið hlaupið undan ísnum og hol komið
milli íss og vatns, og ísinn þar með misst viðhald að neðan, sem svo
leiddi til þess, að ísinn brast undan þunga hestanna.
Hafi þetta slys þannig að borið, var vonlaust fyrir einn mann að
bjarga hestunum, enda tókst það ekki.
Þegar Slysadal sleppir, er komið á Bakhlíðar. Liggur gatan með
þeim, um smáhæðir og daladrög, þar til komið er á Gvendarselshæð.
Þar var haft í seli á síðustu öld, og sagt hefur verið, að þar hafi svo
þykkur rjómi verið á trogum, að haldið hafi uppi vænni silfurskeið,
aðrir segja skaflaskeifu.
Frá Gvendarseli er stutt, þar til farið er ofan af Undirhlíðum, í
Kúadal, og þá komið á Krísuvíkurleið, aðalleið, skammt sunnan
Kaldársels.
Þótt þessi leið væri heldur fáfarin sökum annmarka, fannst mér
hún þess verð, að hennar væri að nokkru getið.
Hér skal ekki fjölyrt um Krísuvík, þetta forna stórbýli með 10 hjá-
leigum sínum, — þótt nú séu bæirnir hrundir og löndin auð —, sem
áður var sérstök kirkjusókn og allar þessar leiðir lágu til. Þó er hún
á svo margan hátt stórbrotin og merkileg jörð, að vel væri til fallið,
að saga hennar væri skráð. Allar þær leiðir, sem hér hafa verið að
nokkru teknar til lýsingar, er nú hætt að fara. Fyrir sumum þeim,
sem einhvern tíma hafa farið þær, eru þær nú gleymdar og týndar,
fyrir fjöldanum nú með öllu ókunnar, og fæstir vita, að þær hafi
nokkurn tíma til verið. Fer því um þær eins og annað það, sem úr
gildi fellur og hætt er að nota, að yfir þær fyrnist með öllu, þær
gleymast, týnast, og með þeim mörg örnefni, sem staðið hafa og
standa í órofa sambandi við þær, flest ef ekki öll svo vel heitin, að
nútíðin eða framtíðin mun trauðla fylla þau skörð, þar sem gömul
nöfn týnast, ef þá nokkurn tíma verður reynt að bæta fyrir það virð-
ingar- og ræktarleysi þjóðarinnar að hafa gleymt og glatað gömlu ör-
nefnunum og gömlu götunum, gleymt gömlum vinum.