Árbók Hins íslenzka fornleifafélags - 01.01.1970, Side 73

BEINAFUNDUR í SEYÐISFIRÐl
77
ekki fyrir enda grafarinnar. En gröf þessi var harla einkennileg.
Hún var hlaðin úr grjóti og var um 0,60 m á breidd innan veggja.
Hleðslan var einföld steinaröð, og virtist liafa verið vel frá gengið.
Gafl var einnig hlaðinn að vestanverðu, austurendann grófum við
ekki upp, eins og fyrr getur, því að aðeins var grafinn hinn ákveðni
hringflötur gryfjunnar. Ofan á kistubörmunum lágu aflangir stein-
ar, sem lokuðu kistunni, og yfir brjósti hins látna lá myndarleg
hella, sem tók út yfir veggina. Þetta var steinkista löngu liðins tíma.
Undir steingröfinni var mold. Engar trjáleifar fundum við þarna.
Moldin virtist einkennilega laus. I suðausturbarmi gryfjunnar var
lárétt hola ósamanfallin. Hafði hola þessi ákveðna lögun, ferkönt-
uð, og var hún um 35 sm á hvern kant. Ég geri ráð fyrir, að við
höfum spillt nokkru af holu þessari við uppgröftinn, en það sem inni
í veggnum var eftir af holunni, mældist mér um 0,50 m á lengd. Ekki
voru þar trjáleifar svo að við þekktum þær. Annars var þarna ekki
hrein mold, það voru þarna auðsjáanlega leifar einhverra annarra
efna, sem við þó ekki gátum gert okkur grein fyrir. Ef til vill
trjáleifar, klæðaleifar eða jafnvel beinaleifar. Enga muni fundum
við í gryfjunni, en vel gat margt hafa farið þar forgörðum með
því vinnulagi sem þarna var viðhaft. Frá yfirborði og niður að
,,skáp“ þessum var 1,50 m. Ofan til í gryfjunni, í meters dýpt og
um meters fjarlægð suðvestur frá fyrri beinagrindinni, fundum við
aflangan stein með sléttum flötum og ferkantaðan. Steinn þessi var
ca 0,30 m á hvern kant. Lengdin var víst mikil. Við brutum endann
af steini þessum með sleggju, og brotnaði hann þvert yfir við
gryfjubarminn. Var þetta allstórt stykki, sem við náðum í. Við at-
hugun kom í ljós, að steinn þessi var eldi farinn, líkt og hlóðar-
steinar.
Gryfjan var svo hlaðin innan með seigum mýrarkökkum næsta
vor. Var sett í botn hennar gott frárennsli, svo að aldrei var í henni
nein veruleg væta. Hún hefur verið notuð árlega síðan, en er nú
(1954) komin að falli og verður sennilega ekki byggð upp aftur á
næstunni, nema þá að ábúendaskipti verði á jörðinni.
Mér sárnaði á sínum tíma að vinna þetta verk. Ég veit að við
vorum að eyðileggja rannsóknarefni, sem fornfræðingar hefðu ef-
iaust getað unnið mikið úr. En þrátt fyrir þessi hervirki á þessum
einkennilega dularfulla stað er þó ennþá mikið hægt að gera og
ef til vill bæta að mestu þau spjöll, sem við vorum látnir gera
þarna fyrir 16 árum síðan. Ef til vill mætti fá þarna vitneskju um
ýmislegt, fróðleik um löngu liðinn tíma, sem meðal annars brugðið