Ný kristileg smárit - 01.01.1874, Side 23

23
Menn vita ekki með vissu, hvenær Anlúsa sáiaðist;
þó eru líkur til, að hún hafi dáið ár 374, og það ár
•yfirgaf Krýsostomus Anlíokklu, og varð munkur. Til-
•drögin til þess voru þau, að hann cinhvern dag var á
gangi með Theodoretus vini sínum fram með Orontes-
fljótinu lil kirkju þeirrar, er kristnir menn komu saman
í til guðsþjónustugjörðar; sá þá Iírýsostomus eitthvað
hvi'tt, er hann hélt, að væri lín, íijóta ofan cptir vatninu,
en er hann náði því. sá hann, að það var pappír; urðu
"þeir þá þess vísir, að þetta var galdraskrudda, sem
það þókti ódæði að hafa meðferðis, og er dáti nokkur
í þvf sama gekk- þar fram hjá, var þeim búin hin mesla
hætla, en þeim tókst þó að fela skræðuna og flevgja
henni frá sér án þess á bæri; hefði hún fundist hjá
þeim, mundi það hafa kostað líf þeirra.
þetta fékk mikið á Krýsoslomus, og honum fanst
lífið vera fullt af mæðu, þegar einber tilviljun gæti bak-
að honum slíka hættu. Hann áselti sér því að fara
burt úr bænum og flylja npp í óbyggðir þar sem hann
óhultur gæti þjónað Guði sínum. Klaustrin voru þá
alll öðruvísi löguð en þau urðu seinna og liefir Iírý-
sostomus greinilega lýst lifnaðarháttum þelrra, er þar
bjuggu. Margir fundu þar frið og hæli og komust
þannig hjá þeim freislingum, sem býlífið hefir í för
með sér. Munkarnir vörðu timanum til að skrifa upp
bifiíuna, eða lil að ríða körfur og sumir sögðu til börn-
um, sem tírnum saman var komið fyrir lil kennslu hjá
þeim úr bænum. Munkar þessir fóru á fætur um apt-
ureldingu, og er þeir höfðu haldið bænir og sungið
sálm, fór hver þeirra til vinnu sinnar. Fæða þeirra
var valn og brauð; fötin voru stórgerð og rúmin hörð,