Ný kristileg smárit - 01.01.1874, Blaðsíða 35

35
unnið. Hann hafði vakið svo mikla undrun og lotningu
hjá öllum kristnum, að fjöldi manna tókst pdagrímsferð
ú hendur til Kúkúsus til að sjá hann og fá að heyra
til hans; en þessi ástsæld varð til þess að æsa enn
meir hatur óvina hans, svo að um vorið 407 var farið
með hann cnn lengra í burt til Pytíus við Svartahafið
ytzt á landamærum Rómaríkis. Það var auðséð, að
hirðin í Miklagarði vildi flýta fyrir dauða hans, þótt hún
ekki áræddi að láta drepa hann beinlfnis. Hermönnum
þeim, sem fluttu hann, var heitið verðlaunum, ef hann
dæi á leiðinni. Einn af fylgdarmönnum hans, var hon-
um þó hliðhollur í laumi, en sá sem réði fyrir ferðinni
gjörði allt til þess að hann þjakaðist sem mest. Veg-
urinn lá ýmist yfir jökla eða eyðisanda, þar sem ekkert
afdrep var fyrir hinum brennandi sólarhita og þar að
auk vantaði hann öll þau hægindi og þá aðhlynníngu,
sem aldurhníginn og heilsulítill maður við þarf á ferða-
lagi og er mælt, að hann hafi ekki svo mikið sem
fengið að lauga sig, þegar þeir komu að ám eða vötn-
um. fegar þeir höfðu verið þrjá mánuði á ferðinni var
hann líka orðinn örmagna og aðfram kominn; og lögðu
þeir hann þá dauðvona niður hjá gröf píslarvotts nokk-
urs skammt frá bænum Iíómana f Pontus og klæddu
liann í hvítan búníng, eins og vant var að gjöra við
deyandi menn. Ekki heyrðist eitt óþolinmæðisorð til
hans né umkvörtun yfir hinni illu meðferð og allri
þeirri rángsleitni, sem hann hafði orðið fyrir. Ilann
andaðist með híru og glöðu viðmóti og það, sem sein-
ast heyrðist til hans, var þetta venjulega orðtak hans:
idofaður og vegsamaður sé Guð fyrir alla hluti».
í fornkirkjunni jafnaðist enginn við Krýsostomus
að andriki og málsnilld og enginn gat laðað annan eins