Ný kristileg smárit - 01.01.1874, Blaðsíða 64

64
Hugleiðing um forsjón Cuðs.
Fyrrum íana eg stundum til efablandins ótta, þegar
eg virti fyrir mér mannkynssöguna og andlegt ástand
mannanna og hugsaði til þess, að margar milliónir
manna enn þá ráfa í myrkri dauðans án þess að þekkja
hinn lifanda Guð, og að ótölulegur mannfjöldi hefir
eina öld eptir aðra eytt lífi sínu i fánýtri skurðgoða-
dýrkun og lagst í gröf sina vonarlaus um eilíft frelsi
og eilifa sáluhjálp. Eða þegar eg hugsaði um ríki og
drotlnun syndarinnar í heiminum, eða um hina eyðandi
og truflandi náttúrukrapta. En eg leitaði mér þá hugg-
unar og fann huggun í guðsorði; eg sá, að Guðs vegir
eru óransakanlegir, og að það er skynsemi minni of-
vaxið, að ráða gátur mannkynssögunnar og leysa úr því,
hve nær og hvernig liinn alvitri alheims stjórnari ætlar
að leiða þjóðirnar til síns ríkis. Eg gætti þess þá, að
eg geng enn ekki í skoðun, heldur í trú, og að það
sem mér nú þykir einatt myrkt og óljóst, verður mér
á síðan opinberað, þegar eg fæ að skoða augliti til aug-
litis. Eg fann þá líka til þess, að það er holt og
heilsusamlegt fyrir mig, að skilja ekki alla hluti. Gæti
eg séð allt og þreifað á öllu, hvernig ætti eg þá að
læra að trúa? og hversu nauðsynlegt er það fyrir mig
að læra að trúa, það er að skilja: að höndla hið ósýni-
lega og grípa hið ókomna eins og það væri hjá mér?
því enginn getur höndlað hið ósýnilega, fyrr en hann
er búinn að snúa hjarta sínu frá hínu sýnilega og