Ný kristileg smárit - 01.01.1874, Blaðsíða 71

71
þeim útbyrðis ofan í íljótið. Sóknarpreslurinn varbund-
inu saman við gainalmenni það, sem fyrr var getið, og
er þeir dultu í fljótið, kölluðu þeir báðir upp í senn og
sögðu: ó, Guð! miskuna þú okkur og tak þú okkur til
þín». þessi bæn þeirra blandaðist saman við bænir,
andvörp og köll annara allt í kríng um skipið, því há-
reyslið var óvenjulegt, eins og nærri má gela. l’essir
vesalíngar börðust við bylgjurnar unz þeir sukku; en
þá, sem reyndu til að halda sér ( skipiö, sem var lítið
stærra en teinæríngur, lömdu böðlarnir burt með krók-
stjökum. í þessum svifum losnaði um bandið, sem
presturinn og munkurinn voru bundnir ineð, því að þeir
böfðu verið bundnir sainan í fljli. Preslurinn, sem var
liraustur og vel syndur, hélt gamalmenninu upp úr
vatninu, og höföu þeir í fyrstunni nokkra von um að
geta bjargað líli sínu; en brátt styrðnaði gamli maður-
inn upp, og sagði hann þá við félaga sinn: «reyudu til
að losa þig við mig, því eg er kominn í dauðann og
gjöri ekki aunað en seinka fyrir þér; hefðir þú verið
einn saman, værir þú þegar kominn yfir uin fljótið;
yfirgefðu mig nú og frelsaðu þig sjálfan». Um leiö og
hann sagði þetta, leysti liann til fulls kaðalinn, sem þeir
voru bundnir saman með. Og er Landau prestur varð
þess var, mælti hann: «æ bróðir minn! eg vil ekki yfir-
gefa þig: eilt skal gánga yfir okkur báða; farðu upp á
bakið á mér; látum ekki hugfallasl, heldur treystum Guði».
Gamalmennið hlyddi þessu; eu til allrar ógæfu höfðu
böðlarnir farið þángað sem fljótið var breiðast, og þeir
áttu enn lángt til lands; presturiun fór að þreytast, og
þeir voru báöir nærri því druknaðir. Múnkurinn fann
það, hallaði sér að eyra prestsins og sagði: «verlu sæll»;
síðan slepti bann honum og barst burt af straumnum.
Li