Ný kristileg smárit - 01.01.1874, Qupperneq 31

31
En þó Krýsostomus þannig mætli margs konar
mótspyrnum, lét hann þó ekki hugfallast, heldur hafði
stöðugt það mark og mið fyrir angum, að viðhalda
Iírists hreina lærdómi í kirkjunni og sýna ávexti hans í
lfferni sínu. Hann beilti bisknpsvaldi sínu til að setja
ofan í við þá og koma þeim burt sem rángfærðu sann-
leikann og útlistaði guðs orð á marga vegu og frá ýms-
um hliðum í ræðum sínum og reyndi til að vera öðr-
um til fyrirmyndar í allri breytni sinni; eins lagði hann
nlður mikið af því skrauti, sem erkibiskuparnir áður
höfðu haft og varði því fé nauðstöddum til hjálpar, sem
hann þannig sparaði, og hvatti aðra kristna efnamenn
til hins sama.
Eptir svo margar aldir er ekki hægt að lýsa því til
fulls, hve vituriega forsjálni Iírýsostomus sýndi í fram-
kvæmdum sínum. Mótstöðumenn hans báru honum að
vísu opinberlega á brýn, að gjörðir bans spryttu af
hroka og ójöfnuði; en þessi ásökun virðist vera öld-
ungis ástæðulaus. Evtropíus ráðgjafl hafði gjörzt ó-
vinur hans og reynt á allan hátt til að skaða hann; og
þó tók Iírýsostomns áslúðlega við honum þegar hann
fékk óþokka keisarans og leitaðist við að freisa líf hans.
í velgengni sinni hafði Evtropíus sakir ágirndar sinnar
og rángsleitni fengið marga óvini og eflaust unnið til
þess að falla úr tigninni; en Krýsostomus notaði sér
ekki af niðurlægíngu hans til að refsa honum, heldur
til að sýna honum kristilega mannelsku. «Hví», segir
hann, «ættum vér að reiðast þeim, sem gjöra á hluta
vorn? ætti það ekki heldur að koma oss lil að snúa
huga vorum til almáttugs Guðs? Hugsum ekki um að
hefna vor, heldur um að sigrast á sjálfum oss og biðj-
um föður allrar miskunar að fyrirgefa hinum seku».