Ný kristileg smárit - 01.01.1874, Side 40

40
skilnaðinn með þeirri kristilegu stillíngu og lnigarró-
semi, er heit og hjartanleg bæn veitir guðsbörnum.
Áður en lengra er farið, skulum vér nú renna aug-
unum yflr Suðurhafseyarnar tii þess bæði að sjú hið
upphaflega ástand þeirra og hvern framgáng kristni-
boðið hafði haft, þegar Vilhjálmur kom til Taliiti.
Hinar mörgu eyar í Suðurhafinu skiptast eptir af-
stöðu sinni í hinar eystri og vestari eyar; lil hinna
eystri heyra Sandvíkur- Markesas- Félags* Vináttu- og
Skipherraeyarnar; en með vestureyum teljast allar eyar
fyrir austan Nýahoiland og eru Nýaseland og Fidsjiey-
arnar ytztar þeirra. Á eyum þessum eru tveir ólíkir
þjóðbálkar. Á vestureyunum eru menn svartir á hör-
undslit og ættaðir frá Afríku, eplir því sem Vilhjálmur
heldur; þángað kom hann ekki fyrr en seinustu árin
sem hann lifði; þar á mótfékk hann kristnað nálegaallar
austureyarnar; þar eru menn mórauðir á brún og brá
og eins á Nýaselandi, en þó fríðir sýnum og stórvaxnir
og sumir karlmenn einkum höfðíngjarnir meir en 3
álnir á hæð. Þeir höfðu ágætar sálargáfur, mikla
greind og bezta skilníng. Yeðráttufarið á eyum þess-
um er hlýtt og heilnæmt og frjófsemi frábær. En
þessir eyarbúar, sem Guð hafði gætt svo ógætum eig-
inlegleikum, voru sokknir niður í myrkur heiðninnar og
hina örgustu skurðgoðadýrkun, sem aptur leiddi af sér
megna siðaspillíngu, sífeldan ófrið og slyrjöld. Af ey-
um þessum var Tahiti fyrst fundin 1767 af skipstjóra
Wallis og nokkrum árum síðar fann Kook Nýaholland
og Nýugvineu og ótal margar aðrar eyar í Kyrrahafinu.
Þegar fregnin um þessa nýu heimsálfu barst til Eng-
lands, vaknaði þar áhugi á að flytja þessum þjóðum