Ný kristileg smárit - 01.01.1874, Qupperneq 47

47
úllendu manna» og höfðu þeir þá heilið því að láta
skírast.
Loksins komust þeir til Naratonga. Konungurinn
á eynni, er Makea hét, kom út á skip til þeirraog var
mjög vingjarnlegur; hann lofaði að vernda kennendurna
og tók þá með sér í land; en deginum eptir flúðu þeir
aplur út á skip, því nokkrir höfðíngjar höfðu ráðist á
þá og það var snarræði eins þetrra að þakka, að þeir
komust undan. Þegar þeir ætluðu að fara burt, bauðst
Papejba til að verða einn eptir og fór í land; hafði
hann ekki annað vopn en Nýa Testamentið og bagga
af stafrofskverum; og varð sú raun á, að hann þurfti
ekki annara vopna við, því að eplir rúmt missiri hafði
allur landslýðurinn snúið sér frá skurðgoðum til Drott-
ins og byggt honum musteri. Að þessu studdi það
mikið, að heiðin kona var komin þángað frá Tahiti, sem
sagði frá þvi, að nokkrir hvítir menn hefðu komið þar
til eyarinnar og breytt henni gjörsamlega og að eyar-
búar dýrknðu nú guði þeirra, sem hélu: Jehóva og
Jesús Kristur. Htin sagði þeim mikið af hinum hvítu
mönnum og þeim hlutum, sem þeir hefðu komið með
úr átthögum sínum, og fanst þeim svo mikið um þetla,
að Makea lét tvo af sonum sínum heita eptir Jehóva
og Jesú Iíristi og föðurbróðir hans hafði látið reisa
þeim hof og flyktust sjúklíngar þángað til að leita sér
lækníngar. Af þessu gat nú Papejha tekið sér lilefni
tii að boða þeim «hinn ókunna Guð, sem þeir óvitandi
dýrkuðu». (Post.g.b. 17, 23).
Vilbjálmur snéri nú aptur til Najatea, ritaði bréf
lil Englands, og beiddi um styrk lil að stofna kristni-
boðsstöðvar á öllum eyunum og bætti þessu við: «því
að minsta kosti get eg ekki unað því að láta fyrirber-