Ný kristileg smárit - 01.01.1874, Qupperneq 53

53
ur kvaðst vera þessi stórhöfðíngi, varð þar svo mikið
fagnaðaróp, að það ætlaði engan enda að taka. Eyar-
búar fleygðu ser í sjóinn, tóku bátinn og báru hann
með allri skipshöfninni í á herðum sér í iand.
Á eyunni var byggt bænhús, og þar helt einn af
eýárbúum guðsþjónustugjörð, og þegar Vilhjálmur spurði
hann, hver hefði kent honom, sagðist hann opt fara til
eyu nokkurrar þar sem væru kennimenn, og fá tilsögn
hjá þeim í kristilegri trú. Hér, eins og víðar, hafði
Vilhjálmur þá sorg mitt í gleði sinni, að geta ekki skilið
kennendur eplir hjá þessnm námfúsu mönnurn. Malie-
tóa, höfðíngi á eyunni Savaji, var orðinn sannnr þjónn
Jesú Ifrists, og sást það, hver sinnaskipti hann hafði
tekið, einkum af þvi, hve vel honnm fórst við samsær-
ismenn nokkra, sem ætloðu að drepa hann, og átli
hann þó um sárt að binda, þar sem einn þeirra áður
hafði drepið dóttur hans, er hann unni mjög. Hvernig
sem lagt var að honum að hegna þeim, fékkst hann þó
ekki til þess, heldur sagði: «eg hefi tekið trú friðarins og
heitið að reynast Guði trúr». Vilhjálmnr þakkaði þetta
allt Guði, en ekki sjálfum sér, og sést hans auðmjúka
hjartalag meðal annars af bréfl, er hann ritaði Ellis
kristniboðara um þessa ferð sína, og byrjaði það með
þessum orðum: «eg hefi ekkert gjört, heldtir að eins
horft á það, sem Gnð heflr gjOrto.
Á Englandi hafði áhugi manna á þessn kristniboði
mikið dofnað, af því að þangað itafði borizt fregn um
einstöku óhöpp, sem sumar eyarnar höfðu orðið fyrir, og
því áleit Vilhjálmur nauðsynlegt fyrír sig að lakast ferð á
hendnr til fósturjarðar sinnar til þess á ný að vekja
athygli góðra manna á Suðurhafseyunum, þar sem upp-
skeran var svo mikil, en verkamennirnir voru svo fáir.