Ný kristileg smárit - 01.01.1874, Qupperneq 62

G2
að verði rétlnefnd g u ð s þ j ó n u s t a, ekki að eins (
orði kveðnu, lieldur í anda og sannleika. Það væru
vissulega hátíðlegir dagar, ef segja mætti um þá með
sanni, að heil þjóð kæmi með einum huga i bænum og
ákalli og þnkkargjörð fram fyrir hinn almáttka og al-
góða himnaföður — já, ekki einungis hátíðlegir dagar,
heldur einnig blessunarríkir dagar mundu það verðn.
Fyrir hvað eigum vér þá að þakka guði? Fyrir
alla þá gæzku og örlæti, vernd og varðveizlu, sem hann
á hinum liðnu þúsund árum hefir auðsynt forfeðrum
vorum og oss. Um hvað eigum vér að biðja hann?
Um það, að hann vilji af náð sinni fyrirgefa oss hið
marga, sem vér höfum misgjört víð hann á liðinni æfi
vorri; um það, að hann vilji einnig vernda oss og
stjórna oss á tímanum, sem fer í hönd, og gjöra oss
hæfa til að lifa honum til dýrðar, en fósturjörðunni til
gagns og sóma; nm það, að hann vilji framvegis vernda
og blessa þetta kæra fósturland vort, auka veg þess og
gengi á allan hátt, og gefa þv( frjálslynda og hyggna,
þolgóða og trúarsterka, ötula, einarða, ósérplægna og
ræklarsama sonn og dætur. Hver á f o r m eigum vér
að staðfesta með oss og vígja á þessari þjóðhátíð vorri?
Þau, að vinna, hver eptir kröptum síntim og því tæki-
færi, sem lionum gefst, sjálfum sér heiðarlegan orðstír
( Guðs og manna augum, efia eplir beztu samvizku og
í bróðurlegri eindrægni sannan hag, veg og sóma fóst-
urjarðar vorrar, svo sem drenglynditm og ráðvöndum
mönnum hæfir, og að stunda eptir sem mestum fram-
förum í sannkristilegu liferni, svo að Guðs ríki megi
eflast og staðfeslast æ meira og meira vor á meðal, og
velþóknun hans og blessun hvfia yfir iandi og lýð. Ef
vér höldum þannig þjóðhátíð vorn, þá mun oss og landi