Óðinn - 01.01.1933, Qupperneq 4

4
ÓÐINN
Pella er síðasta mgndin, sem tekin var af sj'era Arnljóti Ólafssgni, frá aldamólanum,
tekin á Vopnafirði, er hann var til lœkninga hjá Jóni lœkni Jónssgni frá Hjarðarholti,
sem síðar varð tengdasonur hans. Á mgndinni sitja þau hjónin sjera Arnljólur og frá
Hólmfríður, en litla slúlkan á millí peirra er sgsturdóltir lœknisins, Guðlaug Björgólfs-
dóltir. Á bak við þau hjónin standa, talin frá vinstri hlið: Páll bróðir lœknisins, Rann-
veig Nikulásdóltir, uppeldissgslir lœknisins, síðari kona Björns Pálssonar, gullsmiðs á
Vakursstöðum, Jón læknir, Margrjet sgstir hans og maður hennar Björn P. Stefánsson,
siðar verslunarstjóri á Djupavogi og Vopnaprði, nú búseltur í Regkjavík.
unum 1857—8 var alt undirbúið. Tvö skip, þau
Agamemnon og Nicaragua, voru fermd með
sima þræðinum og lögðu sitt frá hvorri strönd
Atlantshafsins, mæltust á miðri leið og spentu
þessa megingjörð milli stranda; en í þetta sinn
mistókst fyrirtækið hraparlega og 400.000 punda
Sterlings verðmæti var þar með sökt á hafs-
botninn á þennan hátt.
Ofursti Shaííner, sem ekki hafði gleymt
Norður-Atlantshafslínunni, beið nú ekki boð-
anna, heldur leigði sjer kaupfar, barkskipið
»Wyman«, og bjó það út i rannsóknarferð
norður til Labrador, Grænlands og íslands, til
að rannsaka bafdýpi og lendingastaði, strauma,
isafar og fleira. Skipshöfnin var 11 manns en
farþegar 5: Ofursti Shaflner, kona hans og son-
ur og 2 aðstoðarmenn.
Það má óhætt fullyrða, að þetta varfullkomin
glæfraför, því útbúnaður allur var ónógur, ef
illa hefði viljað til með ís og storma, en Shaíl'ner
var hinn ótrauðasti,
og hepnin var með
honum. Hann sigldi
frá Boslon 29. ágúst
1859 og eftir hálfan
mánuð var hann kom-
inn norður á Labra-
dor. Hamiltonfjörð-
inn valdi hann sem
lendingarstað. Þar
bjuggu þá Indíánar
og Eskimóar, sem all-
ir voru þó kristnað-
ir af Hernhútunum.
Eftir að hafa gert
þær rannsóknir þar,
er honum þurfa þókti,
sigldi hann þaðan
yfir undir Grænland
og var svo heppinn
að hitta á óvanalega
gott ísár. Fáeinir stór-
ir borgarísjakar voru
þar á sveimi en ann-
ars enginn ís. Ókunn-
ugir og illa útbúnir
með sjókort sigldu
þeir upp undir landið,
móts við Friðriks-
von, en þorðu ekki
inn, hjeldu svo suður með landi, uns þeir hittu
skrælingja einn á nökkva sínum og vísaði liann
þeim inn f Kaksimiut þar sem lóðsinn, herra
Molzfeld, bjó. Lögðu þeir Wyman á Kaksimiut-
víkina, en fóru á báti til Julianíuvonar. Gafst
Shaffner ofursta gott tækifæri til að rannsaka
fjarðadjúp og lendingarstaði á þeirri leið. —
Löjtenant Hoyer, sem var aðstoðarmaður
Nýlendustjóra, fór með hann inn á jökulinn.
Þareð tíð var hin hagstæðasta gekk þetta alt að
óskum. Svo vel leitst Shaffner á jökulinn, að
hann ráðgerði, að leggja landsíma frá Julianíu-
von þvert austur yfir Grænlandsjökul, ef góður
lendingarstaður fengist á austurströndinni.
Þann 10. október sigldu þeir frá Julianíuvon
suður fyrir Hvarf og norður með Grænlandi að
austan, norður í Lindenowsflóa, án þess að verða
varir við ís, en stormar og mótbyr hindruðu þá
frá að rannsaka lendingarstaði á austurströndinni.
Var þá snúið á leið til Islands og hafdýpi