Óðinn - 01.01.1933, Síða 34

34
ÓÐINN
Hallgrímur Arnason
og
Guðrún Egilsdóttir.
Hallgrímur Scheving Árnason var fæddur að
Narfakoti í Njarðvíkum 1. október 1852. Faðir
hans var Árni smiður Hallgrimsson, bróðir sjera
Sveinbjarnar Hallgrímssonar ritstjóra. Voru þeir
synir Hallgrims prests í Görðum á Akranesi,
Jónssonar stiftpró-
fasts (bróðurSkúla
fógeta), Magnús-
sonar prests á
Húsavík, Einarss.
prests i Garði
í Kelduhverfi,
Skúlasonar prests
hins gamla í Goð-
dölum, Magnús-
sonar. Móðir Árna
í Narfakoti, en
amma Hallgríms,
var Guðrún Eg-
ilsdóttir, systir
Sveinbjarnar rekt-
ors Egilssonar, og Guörún EgilsdóUir.
eru þessar ættir
alkunnar. — Kona Árna í Narfakoti og móðir
Hallgrims var Elin dóttir Guðmundar Pjeturs-
sonar verslunarstjóra í Reykjavík. Kona Guð-
mundar og móðir Elínar var Ragnheiður Guð-
mundsdóttir, systir Helga biskups Thordersen‘).
Hallgrímur ólst upp með foreldrum sínum í
Narfakoti til 16 ára aldurs, en fór þá að Aust-
urkoti í Vogum til Egils föðurbróður síns, er
bjó þar stórbúi. Var Hallgrimur með honum
siðan, meðan Egill lifði, tók við búi í Austur-
koti, er Egill andaðist, vorið 1883, og kvæntist
skömmu síðar Guðrúnu dóttur hans.
Þau Hallgrímur og Guðrún giflust 9. nóvem-
ber 1883, og voru í hjónabandi 47 ár og 7
mánuði betur. Peim varð 8 barna auðið. Tvær
stúlkur dóu í bernsku, Hallbjörg og Lára, en
sex komust til fullorðinsára og eru enn á lifi.
Pau eru: Þuríður, kona Benjamíns bónda Hall-
dórssonar í Knararnesi, Egill, kennari við barna-
1) Ættir eru raktar hjer eftir ritura Hannesar pjóð-
skjalavarðar Þorsteinssonar.
skóla Reykjavikur, kvæntur Elínu Pálsdóttur úr
Breiðafjarðareyjum, Lára, til heimilis í Reykja-
vík, Árni-KIemens, bóndi í Austurkoti, kvæntur
Maríu Finnsdóttur frá Hnjúki í Dalasýslu, Elin-
borg, kona Bergs Sigurðssonar bifreiðarstjóra í
Hafnarfirði, og Friðrika, sem enn dvelur heima.
Hallgrímur var þrekmaður hinn mesti og
dugnaðarmaður til allrar vinnu bæði á sjó og
landi. Aðal-starf hans var sjómenskan. Hann
var formaður í 35 ár og hepnaðist það ágætlega.
Sjósóknari var hann mikill og aílasæll, en
eigi var því síður
viðbrugðið hver
stjórnari hann var,
djarfur og dugleg-
ur, en þó gæt-
inn, gjörathugull
og veðurglöggur.
Urðu þessir kostir
honum happa-
drjúgir í baráttu
við vind og sæ í
vetrarskammdeg-
inu,enda var hann
talinn með bestu
formönnum hjer
um slóðir. Ljetu
sumir hásetarbans
svo um mælt, að
með honum þyrðu þeir á sjó i því veðri, er
öðrum sýndist lítt fært. Sjó sótti hann ýmist á
stórum róðrarbátum eða vjelbátum, er hann
gerði út sjálfur. Bjó hann veiðarfæri sín á ann-
an hátt og betur en aðrir, og varð oft aflasælli
en alment gerðist.
Um og fyrir síðustu aldamót var erfitt árferði,
fiskileysi mikið og verslun óhagstæð. Flestir þeir,
er við sjó bjuggu, höfðu þá lengi lítt sint land-
búnaði og litla rækt lagt við jarðir sinar, og
varð hagur margra all-bágborinn þegar fiski-
veiðar brugðust. Tók Hallgrímur þá að gefa sig
að jarðrækt, meira en áður, jafnframt útgerðinni,
og með sama dugnaði og áhuga. Sljettaði hann
þá tún sitt og bætti á ýmsan hátt og stækkaði
fyrstur manna hjer um slóðir matjurtagarða
sína. Horfði hann hvorki í kostnað nje fyrir-
höfn við jarðabæturnar. Fjekk hann síðan miklu
meira hey af túni sínu, og tvöfalda uppskeru
úr görðum við það, sem áður var. Sumarið
1911 bygði hann snoturt ibúðarhús úr timbri,
Hallgrímur Árnason.