Óðinn - 01.01.1933, Page 37

ÓÐINN
37
áttu lífsins, og vandamönnum hennar til ómet-
anlegrar blessunar.
Guðrún er að eðlisfari vel greind og fróðleiks-
gjörn mjög. Er hún víða vel heima í íslenskum
bókum. Má þó nærri geta, að lítt tóm hafi henni
gefist lil bóklestrar um miðbik æfinnar, en þá
naut hún þess, hve bókhneigður bóndi hennar
var, og að hann hafði yndi af að tala um hugð-
arefni sín, ekki síst fróðleik. Skoðanir þeirra
hjóna fóru saman um margt, einkum trúmál
og önnur andleg verðmæti. Mjög voru þau og
samhent um uppeldi barna sinna. Mat Guðrún
mcntunina engu minna en Hallgrimur, og bæði
voru þau samtaka um, að innræta börnunum
þá virðingu fyrir hreinskilni, látleysi og trú-
mensku, sem reynast mun traustastur grund-
völlur undir lífsgæfu þeirra.
Ef eitt skyldi nefna, sem auðkendi Guðrúnu
öðru framar, þá yrði það umhyggja fyrir börn-
um og heimili, sem talin yrði frábær. Hún hef-
ur aldrei gleymt því, að hver og einn á fyrst
og fremst að »annast sína, einkum heimilismenn«.
— Nýtur hún því óskiftrar ástar og virðingar
barna sinna, er ætið hafa notið umhyggju henn-
ar. En auk þess á hún marga góða vini, sem
hugsa til hennar með þakklátsemi og virðingu,
því að hún er trygg og vinföst. Máttu þau hjón
bæði með fullum rjetti taka sjer í munn orð
skálsins:
Ættgeng er í okkar kyni
órofa trygð við forna vini;
vjer höfum aldrei getað gleymt.
Guðrún dvelur á heimili Árna sonar síns í
Austurkoti, þar sem hún er borin og barnfædd,
og hefur átt heimili alla sína æfi. Gleðst hún
við að sjá efnileg barnabörn sín vaxa upp bæði
þar og annarsstaðar, þvi að enn er ósljóvguð
með öllu umhyggja hennar fyrir ástvinum sin-
um. Ellina ber hún vel, og þólt hún sje nú
lúin orðin af erfiði langrar æfi, þá er þrekið og
fjörið svo mikið enn, að undrum sætir. Hefur
hún nú á siðustu árum farið langar bílferðir,
t. d. austur í Fljótshlíð, Þjórsárdal og nú síðast-
liðið sumar vestur i Borgarfjörð án þess, að
verða nokkuð meint við. Lundin er Ijett og
viðmótið glaðlegt eins og áður, en þó mega
kunnugir vel finna, að hún saknar mjög föru-
nautarins trygga, er svo lengi hafði stutt hana
og sluðst við hana á lífsleiðinni. Vinir hennar
og kunningjar óska þess, að æfikvöld hennar
mætti verða bjart og blílt, og að henni mætti
auðnast að halda heilsu og fjöri óskertu frá þvi
sem nú er, þar til kallið kemur til hennar sem
annara, samkvæmt órjúfanlegu lögmáli lífsins.
Myndin af Hallgrími er tekin af honum 62
ára gömlum, 1914, en mynd Guðrúnar, þá er
hún var 73 ára.
Vildoría Guðmundsdóttir.
Móöurást.
Hugleiðing flutt eftir upplestur dýrasögunnar ,,Móðurást“
í »Stefni« 1932.
Mig langar til að bæta nokkrum orðum við
þessa viðkvæmu og áhrifariku sögu; jeg segi
áhrifaríku, og jeg segi það fyrir sjálfan mig, að
minsta kosti, því fátt hef jeg lesið af þvi tægi,
sem gengið hefur mjer meira til hjartans en hún.
Má vel vera, að sumum finnist »presturinn« í
mjer vera nokkuð nægjusamur, og dvelja við
hin lægri svið tilverunnar, að verða svo snort-
inn af sögu um dgr. En gætið þess, vinir mín-
ir: Þetta dýr er móðir. Og einmitt þetta orð:
»móðir«, er það orð, sem oss er allra kærst á
tungu vorri. Jafnvel æðstu og háfleygustu hug-
tök hins svonefnda andlega lifs — en er ekki
alt lífið andlegt? — hrærir ekki svo hjörtu vor,
sem það orð, er við er tengt það besta í lífinu,
sem vjer þekkjum og höfum reynt.
En nú munu þið, ef til vill, spyrja i hjörtum
ykkar: Hversvegna slepti ekki blessaður prest-
urinn þessari dýrasögu, en mælti um móður-
ástina alment, um fegurð hennar og kraft i
mannlífinu? Hvaða afrekum hún hafi komið
til leiðar og hvað hún muni eiga eftir að leiða
í ljós? Því svara jeg með þeim orðum, að jeg
þekki móðurástina, alment, ekki fegurri hjá
mönnum en dýrum, og er það eigi sagt í niðr-
unarskyni við meðbræður mína og systur. En
ef marka má orð mín, þá ættu þau að leiða til
þess, að draga mætti úr hroka vorum, sem manna,
yfir málleysingjunum, sem undir oss eru gefnir,
en lifa, eins og vjer, gæddir sínum tilfinningum
eins og vjer, sem elska, eins og vjer, sakna og
jafnvel tárast, eins og vjer. Þau eru líka striðs-
gjörn eins og vjer og berjast harðri baráttu, ef
atvikin krefjast, fyrir þvi, sem þeim er kærst
— eins og vjer.