Tímarit Hins íslenzka bókmentafélags - 01.07.1882, Síða 5

þvf, að þessum eða líkum reglum hafi verið stranglega
fylgt nema af einstaka skáldi í einstökum vísum og
kvæðum. f>eir hættir, sem helzt var ort undir, voru
dróttkvæðir hættir og kviðuháttur og fornyrðalag; en
dróttkvæðu háttunum, sem eru margir hjá Snorra, er
mjög blandað saman hjá skáldunum, svo þá má finna
hingað og þangað í vísum og kvæðum, sem skáldið
ætlaðist til að væri dróttkvæð og ekki meir ; en ef
vér miðum við þær reglur, er Snorri setur fyrir rétt
dróttkvæðum hætti, þá verða slíkar vísur fullar af ó-
reglum. fannig kemur Egils háttur fyrir hjá Braga
gamla:
Vaðr lá Víðris arfa
vilgi slakr er rakðiz
á Eynefis öndri
iormungandr at sandi (SE 53. AM 1, 252);
því að a-a í fyrsta vísu-orði og ey-ö í þriðja vísuorði gjöra
enga hendingu, hvorki skothendingu né aðalhendingu,
en að vér alls eigi séum skyldugir til að ætla, að Bragi
hafi einmitt ætlast til að yrkja undir Egils hætti, það
má ráða af hinum öðrum vísum hans, sem eru fullar af
óreglum og hvorki Egils háttur né annar háttur nema
dróttkvæður í víðustu merkingu, háttleysur, skothend-
ingar og aðalhendingar hvað innan um annað, t. a. m.
í Ragnarsdrápu Loðbrókar (SE. 78 og 90. AM. 1,
370—374 og 436—438). í slikum kveðskap tjáir eigi
að skoða allt sem rangfært og afbakað af riturum,
því til þess að koma þessum vísum í rétt dróttkvæðan
hátt, verður beinlínis að yrkja þær upp aptur1.
Sjaldnar en dróttkvæðir hættir koma fyrir tog-
drápu-lag og runhendur; aðrir hættir eru enn sjald-
gætari, og margir hættir finnast hvergi nema í „hátta-
1) Eg meina alls eigi hér með, að ekkert megi lagfærast;
það er opt þvert á móti nauðsynlegt; en eg held að menn
eigi að lagfæra sem minnst.