Tímarit Hins íslenzka bókmentafélags - 01.07.1882, Síða 68

204
þýðir hjer framar eða framvegis, eins og dr. Jón seg-
ir, og virðist auðsætt, að hugsun Glúms sje sú, að
hann muni eigi framar njóta sældardaganna, eins og
áður, og yrði hugsunin því miklu daufari, ef enn
væri sleppt.
Fyrir eríl hefur sjera Janus getið til að lesa
ætti áðr, og verður þá hugsunin ljósari, en handritin
gefa ekkert tilefni til þeirrar breytingar. Dr. Jón
jporkelsson heldur pá er, en ritar þá es, og segir, að
pá sje þolfall af sú og tekur það saman við sælu.
Jeg sje og eigi, að þessi orð verði öðruvísi tekin, en
viðkunnanleg verður hugsunin eigi, og yrði því áðr
eða eitthvert orð, sem sama hugsun fælist i, við-
felldnara, en jeg þori þó eigi að breyta pá es.
J>ar sem dr. Jón porkelsson getur til, að rita
eigi flein fyrir fley í 5. vísu-orðinu, þá er það eigi ó-
sennileg getgáta, enda verður þá full mannskenning í
fleinmarar mógrennir. Hann hefur þannig hætt við
hina fyrri getgátu sína: fleymœrar mórennir, enda
virðist mega ráða það af öllum myndum þessa
orðs í handritunum, að upphaflega hafi staðið mó-
grennir. En er það víst, að breyta þurfi fley í flein?
í öllum handritunum stendur fley. Mjer virðist mega
skilja kenninguna þannig : fley = skip; marar eða már-
ar (sem lika finnst í handritunum) getur verið aflög-
un úr mórar = mærar (eins og dr. J. J>. hefur ætl-
að áður); mórr' = mœrr = land; fleymórr = sjór; mór
= hestur; hestur sævar = skip; grennir = seðjandij;
seðjandi skips = maður; og verður þá kenningin mjög
líks eðlis, eins og elfarúlfs seðjandi hjá Snorra.
Sn.-Ed. II, bls. 204. Kmh. 1852; sbr. skýringu Kon-
ráðs Gíslasonar á þeirri visu i Aarbuger for nordisk
Oldkyndíghed 1881, bls. 251—255.
1) Sjá Sn.-Ed. Kmh. 1848, I, 504 og 586.