Tímarit Hins íslenzka bókmentafélags - 01.07.1882, Qupperneq 66

202
J>orkelssonar, skal jeg fúslega játa, að með þvi verð-
ur full hugsun í vfsunni; en sumpart fæ eg eigi sjeð,
að þær verði leiddar út úr handritunum, og sumar virð-
ast mjer óþarfar.
fað er þá fyrst, að hann vill breyta : „mál er“
í fyrsta vísuorðinu í „málreifr"'. Eins og áður er tek-
ið fram, er þetta „mdl er“ f engu þvf handriti, sem
hinir síðari útgefendur sögunnar hafa haft fyrir sjer ;
það er að eins í Hólaútgáfunni 1756, og verður eigi
sjeð, hvort það eru smfðar útgefandans eða það hefur
staðið í því handriti, sem hann hefur haft fyrir sjer.
Jeg verð þó að ætla, að það hafi staðið f þvf handriti,
og virðist mjer það mega til sanns vegar færast, og
hugsun Glúms hafi verið sú, að nú væri sá tími (mál
= tími) kominn, eða að þá væri svo fyrir sjer komið,
að hann mundi eigi framar lifa marga sældardagana;
þó er sá galli á, að þá vantar eiginlega samtenging-
arorðið „at“ á undan „munaftí, og það hefur útgefand-
inn 1786 sjeð. Jeg er samdóma dr. Jóni jporkelssyni
í því, að viðkunnanlegra væri, eptir því sem á stend-
ur, að einkunn væri höfð fyrir „mál eru; en hafi þessi
orð staðið í handritinu, þá er eigi líklegt, að það sje
ritvilla fyrir mdlreifr; þvf að bæði er það, að það er
eigi liklegt, að sá, sem skrifaði handritið upp, hafi
lesið svo skakkt hið eldra handritið, sem hann skrif-
aði upp eptir, að hann hafi lesið er fyrir reifr, og
auk þess virðist málreifr eigi eiga vel við; því að í því
felst hugsun um gleði; en það er eigi líklegt, að það
hafi verið mikið gleðibragð á Glúmi, er hann kvað
vfsu þessa. Ef jeg ætti að geta til einhvers, þá vildi
jeg heldur geta til, að „Mál er“ væri aflögun úr „mál-
örr“; því að það er hægt að ímynda sjer, að skrifar-
inn hafi lesið er fyrir örr eða ör, eða rjettara sagt,
að hafi örr staðið í eldri handritunum, þá hafi hinir