Tímarit Hins íslenzka bókmentafélags - 01.07.1882, Blaðsíða 20

en annarr austr
und Aðilsi
grár hvarfaði
geiri undaðr;
frá þessari orrustu er sagt í SE 82, AM 1, 394, og
í Ynglingasögu cap. 33); í Eddukviðunum finnast og
hendingar: „grjótbjörg gnata—en gífr rata'k (Völuspá);
„á þik Hrímnir hari—á þik hotvetna staria (Skírnis-
för); „níu báru pann—naddgöfgan') mann (Hyndluljóð);
„fara Viðris grey- valgjörn um eyu (Helg. Hund. 1);
„hveim þær kná óviltar- ok óspiltar (Sigrdrífumál;
fjögur fyrstu vísu-orðin endast öll á „rúnar“, en það
skoða eg eigi sem hendingar). í Sonar-torreki og í
Arinbjarnar-drápu finnast hvergi hendingar, ok skoða
eg það eigi sem tilviljan eintóma, en öðru máli er að
gegna um Höfuðlausn. í dróttkvæðum hætti koma
fyrir hendingar af tilviljan:
Unz hrunsæva hræva
hund ölgefnar fundu
leiðiþir ok læva
lund ölgefnar bundu.
(þ>jóðólfr hvinverski í Haustlöng, SE 64. AM 1, 312)—
hendingar þessar koma hér afkárlega við; annað hvort
hefir skáldið rifið sig upp i gázka og reiði út af Loka,
eða þá þetta er einhvern veginn aflagað eða seinna
sett inn í kvæðið. Einnig liggur þetta við hendingum
(í sama kvæði);
Sér bað sagna hræri
sorgeyra mey færa (SE 64 AM 1,312),
því að þótt í AM standi „föra“, þá mátti allt eins
1) Eg hefi sett »naddgöfgan« fyrir »náðgöfgan« (sem í
rauninni er líkl. prentvilla fyrir naðgöfgan); en raunar kem-
ur þetta þessu máli ekkert við, því hér er verið að tala um
hendingar í enda vísu-orða.