Tímarit Hins íslenzka bókmentafélags - 01.07.1882, Síða 72

208
það = karlmaður ; óttlaust — óttalaust; hægs = þægi-
legur; fljóð = kona; rjóða = gjöra rautt (hjer: með
blóði); vitnir = úlfur ; varrar (þol. fleirt.) = varir (af
gjör. eint. vörr = vör (labiurn); errinn — ákafur,
herskár; funi = eldur; funi hjálma = sverð; álmr
(viðartegund) sverðs = karlmaður.
Höskuldi hafði þótt Gunnar beita ólögum, er
hann bauð Rúti hólmgönguna, og afla heimanfylgj-
unnar Unnar eigi rjettilega, og því óskað þess, að
fjárheimta þessi yrði Gunnari til óhamingju („Njót þú
nú, sem þú hefir aflat“), og svar upp á þessa ósk
Höskuldar er fyrri hluti vísunnar, og hugsunin sú, að
þeir, sem njóti þessa fjár, geti notið þess óhræddir fyrir
því, að hann hafi eigi haft með höndum neina ranga eða
rangsleitnislega fjárheimtu á hendur Rúti. En er til
síðari hluta vísunnar kemur, virðist svo, sem einhverj-
um þeim orðum Höskuldar sje sleppt úr, sem falizt
hafi í spá um það, að Unnur eða frændur hennar
mundu launa Gunnari illa þessa fjárheimtu, og er auð-
sætt, að orð Rúts lúta að því, þau sem standa næst á
eptir vísunni: „Illa mun þjer launat verða“, og er þá
síðari hluti vísunnar svar upp á spá þessa, og hugsun
Gunnars sú, að ef Unnur launi sjer illa fjárheimtuna,
þá fari henni ver en sjer, þar sem hann hafi lagt sig
í lífshættu hennar vegna, og eigi því allt annað en
illt skilið af henni og frændum hennar.
„Vjer rjóðum vitnis varrar“ er aukasetning, sem
hangir eigi beinlínis saman við meginhugsun vis-
unnar, og eru slíkar aukasetningar alltíðar hjá forn-
skáldum; en hugsunin er sú í þessum orðum, að Gunn-
ar sje ótrauður til að vega menn til ætis úlfum, eða
óhræddur í bardaga.
„hraustr ok errinn álmr hjálmafuna“ er ávarp til
Höskuldar.