Tímarit Hins íslenzka bókmentafélags - 01.07.1882, Qupperneq 58

194
Nú er sagt, að þær hafi ausið blóði út um allt hjerað-
ið. Þetta bloð, sem þær hafa haf{ í troginu, mun
sjálfsagt hafa verið mannablóð (veginna seggja) ; þær
hafa því að líkindum komið úr bardaga og hafa því
verið vígmóðar (móðar eptir vígin, öllu framar en: í
vígahug; þó gjöri jeg eigi það að neinu þrætuefni,
hvor merkingin er tekin úr orðinu hjer), eða þáímikl-
um vígahug. Nú virðist mjer því augljóst, að þannig
megi saman taka: þar*s vígmóðar ósynjur eggmóts
jósu fram blóði veginna seggja. Hversu má þá ráða
orðin of fjör ? Jeg verð að ætla, að fjör sje hjer þol-
andi af fjörr, sem þýðir eins konar við (Sn.-Edda II,
bls. 497), ogeigi ólíklegt, að það eigi skylt við orðið
fura; á ensku fir; a þýzku Föhre; á dönsku Fyr. En
hvernig kemst „viður^ hjer að ? Mjer finnst þetta orð
koma hjer vel við, þegar þess er gætt, að konurnar
voru á Hrisateigi; en þessi teigur hefur verið hrísi vax-
inn, og því hefur hann Hrísateigur verið kallaður;
y,of fjör“ skil jeg því svo, að Glúmi hafi þótt kon-
urnar ausa blóðinu úr troginu út yfir teiginn, eða hrís-
ið á teiginum. þá eru eptir orðin : gvinir fagna pví“.
J>au orð skil jeg eigi, eins og þau eru. Jeg ætla víst,
að orðið „viniru sje rangt. J>ví að í fyrsta lagi sá
Glúmur í draumnum enga menn, nema hinar tvær kon-
ur: og því gátu þeirra vinir eigi fagnað blóðsaustri
kvennanna; og hverra vinir hefðu þá átt að fagna því ?
J>að hefðu helzt átt að vera vinir Glúms eptir orðun-
um, en þeir höfðu enga ástæðu til að gleðjast yfir því,
þar sem af bardaganum á Hrísateigi, sem draumurinn
átti að boða, hlauzt það, að Glúmur varð að láta af
hendi J>verá við mótstöðumenn sína. Jeg ætla því víst,
að „vinir" sje hjer misritað fyrir vitnir (= úlfur); enda
er hægt að skilja, hvernig á þeirri misritun stendur,
að það sje annaðhvort hreint og beint aðgáningsleysi
skrifarans, eða hið eldra handritið, sem eptir hefur ver-