Tímarit Hins íslenzka bókmentafélags - 01.07.1882, Blaðsíða 7

143
á ii. öld; hann orti „Hrafnsmál“, og svo nefnir og
Sturla sitt kvæði, má vera af því hátturinn er hinn
sami, en þó er kvæði þ>ormóðs nokkuð með háttaföll-
um, stundum með háttleysum en stundum með run-
hendum; leifar þessa kvæðis eru að finna í Eyrb. cap.
26, 37, 44, 56 og 62. Sem dæmi má taka úr cap. 26:
Feldi fólksvaldi
fyrst hins gullbyrsta
velti valgaltar
Vigfús þann hétu.
slitu þar síðan
sára ben-skárar
bráð af böðnirði
Bjarnar arfnytja;
hér er háttleysa í 4., 5., 7. og 8. vísu-orði; enn fremur
cap. 37:
Fekk enn fólkrakki
framdist ungr sigri
Snorri sár-orra
sverði gnógs verðar;
hér er háttleysa í 2. visu-orði, en alhending í 3., og
er hvorttveggja háttafall; 7. og 8. visu-orð er run-
henda:
unda jálms eldi
er hann Arnkel feldi.
(Haðarlag sýnist Einarr Skúlason hafa haft við Haralds-
drápu, Fornm. s. 7, 184). þessarar óreglu getur Snorri:
„Víða er þat í fornskálda verka, er i einni vísu eru
ýmsir hættir eða háttaföll, ok má eigi yrkja eptir þvf,
þó at þat þykki eigi spilla í fornkvæðum“ (SE 135,
AM 1, 672).
Hjástcelt (13), þar sem „orðtak skal vera forn
minni“, finnst eigi, það eg man, nema hjá Kormaki
og hefir hvergi geymzt nema í Hákonar sögu góða
(cap. 19.) og í Skáldu (SE 50, 51, 96. AM 1, 236,