Tímarit Hins íslenzka bókmentafélags - 01.07.1882, Blaðsíða 21

157
segja „hröri“ fyrir „hræri“, og „sorgöra" fyrir „sorg-
eyra“, svo breytingin getur gengið jafnt yfir allt, og
þá er sama sem engin breyting sé. Hendingar eru
og í einni vísu eptir Stein Herdísarson:
iörð man eigi verða
auðsótt fíra dróttins
sóknherðir veit sverða'
sik beztan gram miklu (Fms. 6,436),
og hjá Agli Skallagrimssyni og liggur við dunhendu :
sígr-at gaukr ef glamma
gamm veit um sik þramma (cap. 67).
Með hendingum af ásettu ráði kveður Eysteinn g8.
vísuna í Lilju:
Sjá er óðinn skal vandan velja
velr svá mörg í kvæði at selja
hulin fornyrðin at trautt má telja
tel ek at þat má skilning dvelja.
Vel því at hér má skír orð skilja
skili þjóðir minn ljósan vilja
tal óbreytt ok veitt af vilja
vil ek kvæðit heiti Lilja.
f>etta er hrynhend dunhenda eða dunhend hrynhenda.
En allar þessar hendingar, sem nú eru nefndar, eru
allt annað en sá orðaleikur, sem annars finnst optlega
1 skáldskap og eigi er all-ungur; að minnsta kosti er
þórði Sjárekssyni (á 11. öld) eignuð þessi vísa:
1. Varð sjálf suna 1. Goðrún bani
2. nam-a snotr una 2. goðbrúðr Vani
3. Kjalarr of tamdi 3. heldr vel mara
4. kvoðut Hamdi 4. hjörleik spara
(SE 55. AM 1, 262), þar sem taka á saman 1 og 1,
2 og 2, 3 og 3, 4 og 4; áþekkur orðaleikur eru og
vísurnar f SE 207. AM 2, 224 og 226 („Haki Kraki
hoddum broddum“. . . .; „Mætr Hákon vann en Mag-
nús fann“ . . . ), og minnir þetta nokkuð á „nýja hátt“