Tímarit Hins íslenzka bókmentafélags - 01.07.1882, Blaðsíða 9

145
vist austr mun laust
aldar hefir allvaldr
óskvíf gott líf . . . (SE 104. AM 1, 512);
jafnvel þótt þetta komi eigi algjörlega heim við 78
hjá Snorra, að því leyti hann lætur eina samstöfu vera
fyrir hverri aðalhendingu. Aptur er þessi vísa Óttars
hálfhnept, en þó eflaust úr sama kvæðinu:
Örn drekkr undarn
ylgr fær at hræm sylg
opt rýðr úlfr keypt
ari getr verð þar... (SE 100. AM 1,490);
ogennþessi: Fold verr fólkbaldr
fár má konungr svá
örnu reifir Óleifr
er framr Svía gramr ... (SE 97. AM 1,472);
raunar má hér seq'a (Óláfr’ fyrir (Óleifr’, til þess að
gjöra hálfhnept vísu-orðið, en þess gjörist engi þörf,
því það er auðséð, að skáldið hefir eigi ætlað sér að
gjöra mun á alhneptu og hálfhneptu. þ>essi vfsu-
helmingur er Hklega upphaf kvæðisins:
Iöfurr heyri upphaf
ofrast mun konungs lof
háttu nemi hann rétt
hróðr mfns bragar sfns... (SE 105. AM 1,520);
því að Óttarr hefir án efa ort þetta kvæði um Ólaf
Svfakonung, þótt eg finni þess hvergi getið; en hann
er kallaður (skáld konungs’: „en ek hefi spurt, at
með Svfa konungi eru íslenzkir menn í góðu yfirlæti,
kunningjar mínir, ok eru þat skáld konungs, Gizurr
svarti ok Óttarr svarti“ (Fornm. s. 4, 134. Hkr. 273);
Óttarr var lengi í kærleikum með Svíakonungi (Fms.
4. 192. Hkr. 309), og um konunginn hefir hann sjálf-
sagt ort, eins og hann orti um Knút rfka og um Ólaf
helga. — Björn Breiðvikinga-kappi kvað hálfhnepta
vísu í hellinum í gjörningaveðri: „Sýlda skar ek