Tímarit Hins íslenzka bókmentafélags - 1895, Síða 12

12
þess er ýmislegt fleira, sem bendir á grænlenskan
uppruna í kvæði þessu. Samt sem áður er jeg
sannfærður um, að BMÓ hefði hjer getað komið
með einhverja »mögulegleika«, og ef hann hefði
ekki gert það, hefðu aðrir orðið til þess; enda hef
jeg upplifað þá ánægju að heyra merkorðan mann
vilja verja það, að kvæðið gæti verið íslenskt alt
um það, og hann ljet í Ijósi ýmsar mögulegleika.
skýríngar-tilraunir; en nú vill svo til, að þetta
kvæði er kallað »Atlamál en grœnlenzku« á
tveimur stöðum í handritinu (codex regius; í les-
málslínu á eftir Atlakviðu og í titli kvæðisins sjálfs).
Af því svo er, er hjer eingin músarhola, sem mögu-
legleikar geti skotist inn í, og maðurinn, sem jeg
átti áðan við, játaði og, að þess vegna væri kvæð-
ið sjálfsagt grænlenskt. En það sjá allir, hve miklu
áreiðanlegri og hættuminni mín aðferð er en hin,
sem BMÓ hyllir og þeir, sem hans flokk fylla.
Einmitt þ e 11 a kvæði, þ e 11 a dæmi sýnir það
deginum ljósara. Samkvæmt þessu tel jeg vist, (svo
að jeg láti mjer lynda, að taka að eins tvö dæmi),
að t. a. m. vísuhelmingurinn, sem jeg gat um áðan:
sem fyr ulfi geitr af fjalli
óðar rynni geiskafullar
bendi á, að hann (og þar með kvæðið sem hann
stendur i) sje ortur af norskum manni; samlíkíngin
er hjer svo ágæt, svo vel tilfundin og svo ljós-lif-
andi gripin út úr norskri tilveru, sem frekast má
verða. Það er ekki til neins að vitna til þess, að
Islendíngar hafi þekt orðið ú 1 f u r, vitað að úlfur
var rándýr, þekt g e i t u r og haft þær sem húsdýr
að nokkurum mun1 (sem jeg hef aldrei neitað); menn
1) Geitaromsa BMÓ, bls. 47—8, er með öllu þýðíngar-
laus í þ e s s u sambandi.