Tímarit Hins íslenzka bókmentafélags - 1895, Qupperneq 31

81
ný trúaratriði, lánuð frá kristninni. BMÓ getur því
alls ekki talað um neina ósamkvæmni hjer hjá
rnjer, heldur þvert á móti. Meginatriðið er og verð-
ur að vera hjá BMÓ andspænis mjer — ekki það,
að finna mjer til foráttu ósamkvæmni, sem eingin
er, heldur hitt, að hrekja tilgátu-skoðun mína um
uppruna kvæðisins. Hann hefur nú Jángt mál til
að gera líklegt, að endirinn á Völuspá sje kristi-
legur; það er ýmislegt af því athugavert, en ekk-
ert svo rfkt, að það felli allar mótbárur; einkum
eru þær ástæður, er BMÓ tilfærir, fyrir því, að
fornmenn hafi ekki talið friðinn eptir ragnarök svo
mjög tryggan, afarveikar allar.1
Eins og jeg hef áður tekið fram er endiriun
vafasamur og mig furðar ekki á þvi, að BMÓ álíti
hann kristilegan. En hvort sem heldur er, að svo
sje eða ekki, mótmæli jeg algerlega þeirri ályktun,
að höfundur kvæðisins hljóti »að hafa verið krist-
inu« og trúað því, að Kristur mundi sigra og kristn-
in drepa heiðnina. BMO getur ekki sagt slíkt og
svo í sömu andránni bætt því við, að höfundurinn
hafi »hins vegar« horið »djúpa lotníngu fyrir hinum
gömlu goðum« [»sjá t. d. 17. og 18. er« neðanmáls],
hafl »mætur á« hinum gömlu goðasögnum »og segi
frá þeim með alvöru, svo að hvergi ber á neinum
1) Að örninn sje látinn »veiða fiska á íjalli« kemur blátt
áí'ram af því, að úr því að menn hugsuðu sjer erni til eftir
ragnarök, g á t u þeir ekki hugsað sjer, að þeir lifðu af öðru
en vanalegri fæðu; og það að dýr fylgdi eðli sínu, var ekki
brot á neinu friðarlífi. Ófriður og manndráp var alt annað
og hinu má ekki jafna til þess. Líkt er um hin smáatriðin
uð segja, að þau eru þýðíngarlaus, en jeg vil ekki þreyta
lesendurna á þeim smámunum. Það er hætt við, að úr því
.yrðu miðaldalegar »dispútasíur«.