Tímarit Hins íslenzka bókmentafélags - 1895, Síða 34

94
hvöt og Sig. kviða skarama) hafa um lángan aldur
verið alment talin með hinum ýngstu kvæðum,
og er jeg þar ekki einn um hituna. Þegar nú þessi
kvæði bera öll sömu einkennin í mótsetníngu
við allan hinn kvæðabálkinn, (og því getur einginn
neitað), hvað er þá eðlilegra en að álykta, að þau
eigi rót sína í sama lífi og lífskjörum, sje til orðin
hjá sömu þjóðinni ? — hvað er se n ni-legra en þetta?
Að hinir íslensku nýlendumenn á Grænlandi og eft-
irkomendur þeirra hafi verið sumir skáld og átt við
skáldskap, er beinlínis hægt að sanna1. Jeg vii hjer
að eins minna á, að bragarháttur einn er kallaður
«hinn grænlenski*, og er að minsta kosti eldri en
um 1140 (smbr. Bragfræði mína 54—5); það er ef
til vill þýðíngarlaust, að þessi bragarháttur er ein-
mitt fornyrðislagið gamla, sem einkum er haft í
Eddukvæðunum, með hendíngum dróttkvæðs háttar2.
Móti þessum skoðunum mínum beitir BMO gömlu
mögulegleikunum, að miklu leyti, og hef jeg
áður talað um gildi þeirra. Áhrifameira kynni það
að virðast, er BMO segir bls. 111, að «þúnglyndis-
legar harmatölur*, »klúr brigslyrði*, «samtöl og
eintöl* komi fyrir i öðrum (öllum) kvæðum en þeim
«grænlensku»; en hjer yfirsjest BMO, eins og opt-
ar; það er ekki komið undir því, að þess konar hlut-
ir og einkenni komi á stöku stað annars staðar fyr-
ir — það þurfti hann ekki að segja mjer —, held-
ur hitt, hvernig þeir sjeu og hvernig þeir komi
fyrir; þess vegna er tölvísis-taflan á bls. 111—112
svo gjörsamlega þýðíngarlaus, að jeg er í vafa um,
1) tímbr. ritgjörð mína í Letterstedtska tímaritinu (*Nord.
tidskr. f. litt., vetenskap och konst) 1893, s. 550 osfrv.
2) Sjá Háttatal Snorra 71. visu.