Tímarit Hins íslenzka bókmentafélags - 1895, Síða 40

40
með mjer, og þær hefur BMÓ ekki veikt með sfn-
um mótbárum, sem flestar eru annaðhvort tilgátu-
skoðanir eða mögulegleika-skoðanir eða þá byggðar
á misskilnfngi. Eins verð jeg enn þá að geta —- af
því að verið getur, að því verði blandað saman —,
að þ ó 11 aldrei nema BMÓ hefði tekist, að veikja
eða hrekja skoðanir mínar, þá hefur hann ekki
með því sannað um leið, að kvæðin sjeu íslensk1.
Að Íslendíngar hafa safnað þessum kvæðum
og geymt þau er ekki óskiljanlegra, en að þeir hafa
safnað og geymtkvæði annara norskra skálda (Braga,
Þjóðólfs ór Hvini, Guttorms, Eyvindar og fleiri —
smbr. orð Snorra í Heimskringlu formálanum); það
kemur af gamni því og áhuga, sem Íslendíngar
höfðu á öllum andlegum fornmenjum—ef svo mætti
að orði komast —; þegar því BMÓ spyr (bls. 125),
hvort dæmi sjeu til þess, að nokkur þjóð hafi tekið
við skáldskap annarar þjóðar, «en ekki skapað
ne itt líkt sj álf»2, þá er hjer sem optar, að þessi
röksemd fer fram hjá mjer. Jeg hef einmitt sjálfur
sagt og reynt að sýna, að hin eldri Eddukvæða-
gjörð hafi vakið líkan skáldskap á Islandi á
12. öld, einmitt á þeim tíma, sem hægt var að gera
ráð fyrir því; af þessum eptirlíkfngar kveðskap hygg
jeg þar að auki að til sjeu loifar. Hvort sem þetta
er nú rjett eða ekki, þá eru orð BMÓ («en ekki
skapað neitt likt sjálf») alveg þýðíngarlaus sem vopn
gegn mjer.
Beatipossidentes!, sælir eru þeir, semhafa
1) Jeg skal geta þess hjer, að í raun og veru hefði mjer
ekkert verið kærara en geta sannað, að Eddukvæðin flest
eða öll væru íslensk að uppruna, en tilfinníngin í þá stefnu
verður að víkja fyrir vísindalegri samviskusemi-
2) Gleiðletrað at' mjer.