Tímarit Hins íslenzka bókmentafélags - 1895, Síða 45

45
að hann ætli sjáltum sjer part ljónsins, enn setji
mig alveg hjá. Jeg þræði, eftir því setn hann seg-
ir, »alla krókastiga mögulegleikanna«, enn hann
sjálfur fer »þá beinu braut, sem sennileiki og eðli-
legleiki vísar á«! I neðanmálsgrein einni tínir hann
saman íms orðatiltæki í ritgjörð minni, þar sem jeg
segi t. d., að það og það »geti vel verið«, sje »ekki
óliklegt« o. s. frv. Jeg firir mitt leiti er nú svo
gerður, að jeg vil ekki fullirða neitt nema það, sem
jeg veit með vissu, og satt að segja tel jeg mjer
það til gildis, og finst það vera miklu rjettara og
vísindalegra enn hin aðferðin, sem oft bregður firir
í Lit. hist. FJ., að telja það tvímælalaust, sem er
annaðhvort eintómur heilaspuni eða þá að minsta
kosti mjög vafasamt. Um Vafþrúðnismál segir hann,
að það »g e t i e k k i verið samið á Islandi vegna hins
sögulega ástands þar*,1 um Hárbarðsljóð og Völ-
undarkviðu, að þau kvæði sjeu »fortakslaust (’af-
gjort’) norsk,»2 um Hymiskviðu, að það sje »alveg
v í s t«, að hún sje ekki íslensk,3 um Þrymskviðu, að
það »geti ekki komið tilnokkurra mála,
að hún sje samin á Islandi, heldur hljóti bún
að vera norsk«,4 um Skírnismál og Gróttasöng
telur hann það »v í s t«, að þau kvæði sjeu ekki ís-
lensk heldur norsk,5 um Rígsmál og Ljóðatal, að
»enginn efigetiáþví leiki ð«,6 um þanu
kafla, sem hann telur hinn fjórða í Hávamálum, að.
1) Lit. hist. I, 141. bls.
2) S. st. 152. og 212. bls.
3) S. st. 159.
4) S. st. 164.
5) S. st. 174. og 2)6. bls.
6) S. st. 193. og 243. bis.