Tímarit Hins íslenzka bókmentafélags - 1895, Qupperneq 49

49
Af því að íslendingar þektu ekki af eigin sjón nema
svo fáar trjátegundir enn mörg nöfn á sjerstökum
trjám, þá var eðlilegt, að tegundanöfn trjánna fengju
hjá þ e i m almenna þíðingu. Enn hjá norskum
skáldum eru nöfn trjátegundanna óaðgreinanlega
sameinuð við þær mindir hinna sjerstöku trjáa, sem
þeir höfðu firir sjer á hverjum degi í náttúrunni, og
því er óhugsandi, að t. d. orðið þollr tákni í kveð-
skap Norðmanna nokkuð annað eun furutrjeð. Þetta
tók jeg fram greinilega í ritgjörð rninni í firra,1 og
síndi að þollr væri haft í almennri þíðingu í Yölu-
spá, enn FJ. gengur alveg þegjandi fram hjá því,
líklega af því að hann hefur ekki treist sjer til að
hrekja það með neinu dæmi úr kveðskap Norð-
manna. Alveg sarna máli er að gegna um laukinn.
Norðmenn þektu hann vel af eigin sjón, enn ís-
lendingar ekki, og því er óhugsandi, að orðið lauTcr
hafi getað fengið almenna þíðingu hjá Norðmönnum,
enn eðlilegt, að það fengi hana hjá Islendingum,
eins og líka dæmið vetrarlaukur sínir.2 Ef laukur-
inn væri mjög algeng planta, sem mikið bæri á í
jurtarikinu, líkt og t. d. grastegundirnar (gramina),
þá væri það ekki óhugsandi, að nafn hans hefði
getað fengið almenna merkingu í máli Norðmanna,
eins og vjer Islendingar t. a. m. köllum oft allar
jurtir gras að trjánum undanskildum. Enn það er
öðru nær, enn að svo hafi nokkurn tíma verið.
Hjer eru þá einnig öll sund »mögulegleikanna« lok-
uð íirir mínum heiðraða andstæðingi.
Jeg hverf þá frá »mögulegleikunum« og sní mjer
að »sennileikanum«. Eptir því sem FJ. sjálfur seg-
1) Tímar. XV, 38.—39. bis.
2) S. st. 38. bls.
4