Tímarit Hins íslenzka bókmentafélags - 1895, Síða 50

60
ir, eru allir hans »mögulegleikar« sennilegir,
enn mínir ósennilegir, og það er engin furða,
þó að það líti svo út i hans augum. Enn »blindur
er hver í sjálfs sins sök«, og jeg leifi mjer auðvitað
að áfríja sök minni undan dómi hans í dóm óvil-
hallra manna. Það er ekki sanngjarnt, að hann
bæði verji málið og dæmi.
FJ. þikir það sennilegt, að flest Eddukvæðin
sjeu ekki til orðin hjá þeirri þjóð, sem hefur fært
þau öll í letur, heldur hjá þeirri, sem ekki hefur
varðveitt eitt einasta af þeim. Jeg hef talið hið
gagnstæða sennilegt. Jeg veit ekki betur, enn að
það sje almenn vísindaleg regla, ef eittbvert rit eða
einhver hlutur finst í einhverju bjeraði eða hjá ein-
hverri þjóð, að eigna það því hinu sama hjeraði eða
þeirri hinni sömu þjóð, nema fullgild rök sjeu leidd
að þvi, að það sje inu komið úr öðru hjeraði eða
frá annari þjóð, rjett eins og engum dettur i hug
að eigna sjer kind í annars manns sauðahúsi, nema
hann geti helgað sjer hana með marki eða vottorð-
um fjárglöggra manna eða öðru þvílíku. Þetta er sú
meginsetning, sem er grundvöllurinn undir minni
skoðun á Eddukvæðunum og Benedikt Gröndal hafði
haldið fram á undan mjer, og mjer finst hún vera.
svo sjálfsögð, að um hana þurfi ekki að þrátta„
Eddukvæðin hafa geimst hjer á landi og hvergi
annarsstaðar. Þau eru því íslensk, nema annab
verði sínt með rökum. Hitt er annað mál, að FJ.
hefur reint að leiða rök að því, að mark Norðmanna
væri á Eddukvæðunum. Þau rök verður að vega
og meta. Enn því má ekki gleirna, þegar dæmt er
um, hvort sje sennilegri min skoðun eða skoðun FJ.,
að sú meginsetning, sem jeg nú tók fram, fellur
altaf þúngt í metaskálina mín megin. FJ. hefur