Tímarit Hins íslenzka bókmentafélags - 1895, Síða 61

61
sje norsk vegalengd. Að því er hið firra snertir,
leifi jeg mjer að efast um, að það þurfi alt af að
vera eintr j áningur úr eik, þó að bæði FJ. og
Fritzner segi það; það virðist hafa táknað ferju úr
eik, hvort sem hún var eintrjáningur eða ekki. Enn
ætli eikarskip eða eikarbátar hafi verið ókunnir á
íslandi? Það þarf ekki annað enn vísaí Höfuðlausn
Egils: »Dró ek eik á flot | við ísabrot«. 0g þar sem
FJ. segir, að það sje sitt hvað að hafa slík orð í
sögum, sem segja frá norskum viðburðum eða hlut-
um, eða að hafa þau í kvæðum, sem ekki sjeu að
lísa norskum viðburðum, þá leifi jeg mjer að spjrja:
Er það ekki líklegt, að höfundur Hárbarðsljóða, ef
hann var íslendingur, hafi hugsað sjer, að sagan,
sem hann orti út af, færi fram í Noregi? 0g er
það nokkuð ólíklegt, að það hafi filgt hinni munn-
legu sögusögn, sem hann færði í ljóð, að Hárbarðr
ferjukarl hafi haft eikju til að ferja á, líkt og það
filgdi sögusögninni um Gautlandsferð Sighvats skálds,
að hann hefði farið á eikjukarfa1 ifir ána á Eiða-
skógi ? Enn ef svo er, þá stendur alveg eins á 1
kvæðinu og sögunum. Um »atund er til stokksins«
get jeg verið fáorður. FJ. segist nú ekki hafa átt
við stund, þar sem hann sagði, að þetta væri norsk
vegalengd, heldur »náttúrlega« (!) við það sem mið-
að er við, þ. e. orðin til stokksins. Þetta gat mig
ekki grunað. Eftir almennum mannlegum skiiningi
liggur vegalengdarhugmindin í orðinu stund, enn
hitt er fjarstæða, að nokkur vegalengd liggi í þvi,
sem miðað er við. Hann verður því að kenna sjálf-
um sjer um, ef jeg hef ekki skilið hann. Enn látum
1) I vísu sinni talar Sighvatr að eins um k a r f a enn
ekki e i k j u karfa (Fms. IV, 185—186).