Tímarit Hins íslenzka bókmentafélags - 1895, Qupperneq 76

76
greiðlega alþíða gekk að valdboði alþingis ura kristn-
ina, gera sjer eigi nógu ljósa hugmind um, hvað
það hefur að þíða, að goðarnir allir láta skirast og
ganga undan merkjum heiðninnar. Hugsi menn sjer,
hver áhrif það mundi hafa á almenning, ef allir
prestar hjer á landi alt í einu tækju katólska trú!
Og þó vóru goðarnir meira en prestar forfeðra
vorra, þeir vóru líka hinir einu veraldlegu valds-
menn. Kristniboð þeirra allra í sameiningu hlaut
því að hafa miklu meira afl enn Olafs konungs
Tryggvasonar eins, þó harður væri. Um leið hef
jeg sínt fram á, að heiðnu goðunum var að nokkru
leiti vorkunn, þó þeir brigðust trúarbræðrum sínum
og tækju kristni, því að þeir áttu á hættu, ef þeir
gerðu það ekki, að missa alt sitt veraldlega vald.
FJ. kallar þessa skoðun »ómögulega«, enn reinir þó
ekki til að færa fram eina einustu ástæðu á móti
henni. Hún stendur jafnrjett firir þvílíkum röksemd-
nm.
Um hin einstöku kvæði get jeg einnig visað til
þess, sem jeg hef áður sagt. Jeg kenni satt að segja
í brjósti um FJ., þegar hann er að reina að verja
skoðanir sínar um Rígsþulu, að jarlssonurinn Konr
ungr, sonarsonur eins af Asum, sje sami og konungs-
sonurinn Haraldr hárfagri, sem samtíða menn hugs-
uðu sjer kominn frá Asum í 27. lið, og jeg skal
ekki angra hann með því að fara langt út í það
mál. Jeg er einungis neiddur til að taka það fram,
að það er ekki til neins flrir FJ. að ætla að koma
því á mig, að jeg hafi líkt saman hinu upphaflega
ríki Konar ungs og hinu stóra riki, sem Haraldr
rjeð fyrir, eftir það að hann hafði lagt undir sig
allan Noreg. Það er hann sjálfur, sem hefur