Eimreiðin - 01.05.1904, Blaðsíða 19

99
Til sinna móður húsa þá svanni kominn er,
I dyrum stendur móðir og þannig spyrja fer:
»Hvar varstu, mín dóttir! svo langa, langa tíð?
Pú hefir víst verið í rósa fagurhlíð«.
»Og ekki hef ég verið í rósa fagurhlíð,
í björgum hef ég dvalið svo langa, langa tíð«.
»Tar átta dvaldi’ eg árin og ól þar börnin kær,
Sjö eru sveinar og áttunda er mær«.
Pá inn gekk bjargakóngur og ygla gerði sig:
»Pví stendur þú hér og talar illa um mig?«
»Og ekki hef ég talað svo illa neitt um þig,
En heldur um ást þína og atlot góð við mig«.
Pá hnefahögg sló hann á hennar bleiku kinn
Svo blóðið rann niður um reimakyrtilinn.
»Nú snáfaðu af stað, þér býðst ei lengur bið;
Þú stígur ei oftar um þinnar móður hlið«.
»F*ið foreldrar góðu! nú fer ég ykkur fjær
Nú far vel, blíða systir! og þú, minn bróðir kær!
»Og far vel, heiði himinn! og far vel, græna grund!
Nú fer ég í hamra á bjargakóngsins fund«.
Svo riðu þau lengi um regindimman skóg;
Hún beisklega grét, en bjargakóngur hló.
Og umhverfis fjallið í sex þau fóru sinn,
Pá upp spruttu dyrnar og gengu þau þar inn.
Eá setti fram gullstól hin unga auðarbrú:
»Mín sorgmædda móðir! hér hvíldu þig nú«.
»Nú færi mér af stundu þau staupin mjaðar fyld,
Að drekka mér dauðann, það er mín vild«.
7