Eimreiðin - 01.05.1904, Blaðsíða 28
io8
bæði orðin reið; Porsteinn var að klæða sig, hann hastaði á syst-
kini sín í rúminu og gaf þeim olnbogaskot við og við.
Guðrún gekk rösklega inn. Hún kipti Þorsteini fram á gólfið
og sló þau bæði Sigurð og Póru, Svo sneri hún sér að Sigríði.
»því læturðu barnið grenja svona?« sagði hún.
Sigríður svaraði ekki. Börnin sáu, að móðir þeirra var í
þungu skapi, hættu hnippingunum og þögnuðu öll nema Þura;
hún hélt áfram að gráta og rétti fram hendurnar. Guðrún tók
hana og klæddi, liðlega og notalega; hún var jafnan lipur og inni-
leg við ýngstu börnin.
Svo gekk hún fram aftur, fyrst í búrið, svo í bæjardyrnar.
Petta var ljóta hríðin. — »Hvaða bölvaður trassi ertu« — þessi
orð ómuðu altaf í huga hennar. Hann kom að utan frá því að
bjarga svo að segja öllu, sem þau áttu, og hún tók honum svona.
Fyr mátti vera geðvonzka.
Svona hafði hún þó ekki verið í fyrri daga. Pá hafði hún
verið léttlynd og glaðlynd, hugsunarlítil að vísu um alt og alla,
en hreint ekki vond. En þegar börnin tóku að fjölga og efna-
hagurinn að þrengjast, þá hafði skapið kólnað og stirðnað smátt
og smátt. — Þetta var líka mikið Pórði að kenna; hún hafði sjald-
an fengið að ferðast, þó hana langaði til, og sjaldan fengið að
taka út í kaupstaðnum annað en brýnustu þarfir; það klingdi altaf
þetta sama: að efnahagurinn leyfði það ekki. Þórður hafði altaf
verið einsog látlaus veggur, sem ómögulegt var að rjúfa og ómögu-
legt að komast yfir.
Hugur hennar hafði hlýnað um stund, en æstist svo aftur
meira og meira. Alt í einu hrökk hún við. Pungur bylur reið
yfir húsin, svo þau kiptust til og viðirnir brökuðu. — Petta var
ljóta hríðin.
Hugurinn hlýnaði aftur. — Pað var ekkert líkara, en að Pórð-
ur viltist í þessum ósköpum. — í rauninni var hann framúrskar-
andi þrekmikill og vænn maður, lang-gjörfulegasti maðurinn, sem
hún hafði kynst — ef hann hefði ekki verið svona leiðinlega sí-
þögull og afskiftalaus. Hann hafði ekki verið eftirlátur við hana,
það var satt; en hafði hann þá verið eftirlátari við sjálfan sig?
Ekki hafði hann verið í skemtiferðum, ekki hafði hann gert óþarfa-
kaup; hann drakk ekki vín, bragðaði ekki tóbak. — Petta var
ljóta hríðin. —
Nei, það var ekki Pórði að kenna, hvernig alt hafði farið;