Eimreiðin - 01.05.1904, Blaðsíða 21

IOI
Unz upp mér kipti ljúfan létt
Og legði mig við barm sinn þétt,
Pó það, þó það
Svo litla stæði stund.
En æ því miður fljótt kom fljóð
Og fæti sínum gálaust tróð
Pá veslings vænu fjólu;
Hún hneig og dó, en hrygðist ei:
»Fyrst hún því veldur, glöð ég dey,
Svo glöð, svo glöð
Við fætur fríðri mey«.
KONUNGURINN í TÚLE.
(Eftir Goethe).
I Túle tyggi réð forðum,
Svo trúr var til dauðans ei neinn;
Peim ástvíf á deyjanda degi
Gaf dýrasta gullbikar einn.
Sá gripur hans geði var kærstur,
í gildum hann tæmdi það staup;
Pað döggvuðust hildings hvarmar
I hvert skifti’ er út hann það saup.
Pá buðlungur bana fann nálgast,
Hann borgir og óðul og féð
Gaf erfingjum sínum til eignar,
En ekki þann gullbikar með.
Með riddurum sjóli réð sitja
Við sumbl í langfeðga höll,
Sem græðis á bakkanum gnæíði
Við gjálpandi bárunnar föll.
Par loksins stóð ljúfsvelgur aldinn
Og lífsins drakk síðustu glóð;
Svo henti’ hann þeim heilaga bikar
í hrynjandi bárunnar flóð.