Eimreiðin - 01.05.1904, Blaðsíða 24

104
Og togaði’ í skipmenn, unz fullting réð fá,
Svo fundu þeir loksins hinn stirðnaða ná.
Peir dysjuðu hann hljótt með heiður ei neinn
Og hundurinn ýlandi fylgdi' honum einn
Og lagðist á jörðu, þar lík undir var,
Á lappirnar fram og dó svo þar.
STGR. TH.
Hríðarbylur.
(Kafli úr sögu).
Pórður í Hlíð vaknaði snemma um morguninn 3. október 1895.
Baðstofan skalf, þekjan hvein, viðirnir brökuðu og rúmið nötraði
og kiptist til.
Pórður vatt sér fram af stokkinum, klæddist skjótt og leit til
veðurs. Pað var komin dimmviðris hríð. Frostið var lítið og
veðrið annað slagið nærri kyrt; en annað slagið rak á aftaka bylji
útnorðan.
Pórði varð fyrst fyrir að líta eftir heyjunum; hann fékk sér
reipi og lagði niður á túnið, þangað, er lambhúsheyið stóð. Til
þess greip hann kyrra stund og hljóp svo sem fætur toguðu. —
Torfið var þurt og ófrosið austan á heyinu og hafði þegar losast
um það við fyrirhleðsluna. —
Pórður staðnæmdist austan undir heyinu og kastaði mæðinni.
Hann hafði aldrei komið út í slíkt voðaveður. Pessa stund var
nærri kyrt, en dimt af hríð, svo hvergi sá, og ákaflegur dynur í
fjallskörðunum. Dynurinn færðist óðfluga nær, suðandi, hvæsandi,
gnýjandi. Pórður hallaðist upp að heyinu og beið; hjartað sló
hratt og óreglulega og titraði við; líkaminn varð máttstola og
skynjanin dróst saman í hnút um bylinn, sem yfir reið.
Svo kiptist heyið snögglega til; torfið gúlpaði á hliðunum,
sogaðist fast að þeim aftur og kiptist svo frá enn á ný, spyrnti
hleðslunni frá að neðan og kastaðist upp á heymæninn, hver torfa
skáhalt á aðra; ein torfan, sem náði lengra niður með hleðslunni,
slitnaði sundur, önnur losnaði úr samskeytunum að ofan og þyrl-
aðist burtu undan veðrinu. Svo hægði enn um stund.