Eimreiðin - 01.05.1904, Blaðsíða 32

I 12
rindum og í giljadrögum; hlóðu snjó í ullina, bræddu klaka fyrir
augun; slitu eina kindina úr hóp og hröktu henni undan sér, unz
hún hvarf og ekkert sá, nema hvítan skaflinn. — Stöðugt hélt
bylurinn áfram, hvæsti, orgaði og hrein. Sá, er fyrir honum réð,
sat í fjarska og heyrði ekki veika mannlega bænarrödd — eða
heyrði og vildi ekki gegna — ellegar gengdi á þann hátt, sem
maðurinn ekki skildi. Áfram hélt bylurinn allan þann dag og alla
næstu nótt, hélt áfram, hrein og söng trylt voðahljóð um veikleika
mannsins og styrkleika hins mikla höfundar. — —
SIGURJÓN FRIÐJÓNSSON.
Frelsarinn og sankti Pétur.
Eftir SELMA LAtiERLÖF.
Það var um það leyti, sem Kristur og sankti Pétur vóru ný-
lega komnir til Paradísar, eftir veru sína á jarðríki, þar sem þeir
höfðu þolað ýmsar þrautir í mörg hrygðarár.
Við getum ímyndað okkur, að það muni hafa verið ánægju-
legt fyrir sankti Pétur. Við getum ímyndað okkur, að það var
ólíkt að sitja þarna uppi í Paradís og horfa yfir heiminn, eða að
vera að flækjast manna á milli sem beiningamaður. Pað var eitt-
hvað ólíkt að reika um lystigarðana í Paradís, eða að ferðast niðri
á jörðunni og vita ekki, hvort maður gæti fengið húsaskjól á ill-
viðrisnóttum, eða yrði að neyðast til að halda lengra í kulda og
myrkri.
Við getum ímyndað okkur, hvílík ánægja það var, að vera
loks kominn í rétta höfn eftir slíka vegferð. Sankti Pétur hafði
ekki einusinni altaf getað verið viss um, að alt færi nú vel á end-
anum. Stundum hafði hann átt bágt með að efast ekki eða vera
órór, því það var næstum ómögulegt fyrir vesalings sankti Pétur
að skilja í því, til hvers þeim ætti að líða svo illa, ef Kristur væri
herra himins og jarðar.
Og nú átti aldrei framar nokkur þrá að koma og kvelja
hann. Við getum ímyndað okkur, að hann var glaður yfir því.
Nú gat hann rólegur hlegið að því, hversu mikla mæðu hann