Eimreiðin - 01.05.1904, Blaðsíða 42

122
Sigurðsson, föðurlandsvinurinn ágæti, hafi sagst ekki þekkja neinn
meðal ungra námsmanna íslenzkra, er eins vel væri til foringja
fallinn og hann. Enda hafa þeir foringjahæfileikar betur og betur
í ljós komið, og flestum mun koma saman um, að í stjórnmála-
baráttu þeirri, er þjóð vor stendur nú uppi í, sé hann hinn eigin-
legi foringi, þótt aðrir séu þar oft fyrir framan. Og víst er um
það, að betri föðurlandsvin og einlægari eigum vér ekki.
Að loknu prófi á latínuskólanum fór hann til háskólans í Kaup-
mannahöfn. Las hann þar lögfræði um nokkur ár, en tók ekki
embættispróf. Hefur honum ósjaldan verið um það brugðið af
miður vandfýsnum mótstöðumönnum, sem með því hafa viljað
koma lítilsvirðing á honum inn hjá þjóð vorri. En sannleikurinn
er sá, að hann mundi ekki vilja skifta við nokkurn lögfræðing á
landinu, en flestir, ef ekki allir, vilja við hann skifta, ættu þeir
þess nokkurn kost. Heyrt höfum vér, að hann hafi um tíma sökt
sér svo niður í lestur hina ágætustu dagblaða, er hann mátti yfir
komast, þegar hann var í Kaupmannahöfn, að hann sást ekki
nema með blað í hendi, hvar sem hann var staddur. Mun hann
hann þá hafa verið farinn að hugsa um það fyrir alvöru, að gjöra
blaðamenskuna að lífsstarfi sínu. Skömmu eftir að hann kemur
til Reykjavíkur, byrjar hann útgáfu Isafoldar 19. sept 1874. Pa
var þjóð vor rétt búin að fá hina nýju stjórnarskrá, er Kristján
konungur veitti henni þjóðhátíðarárið 1874, og með henni lög-
gjafarvald og fjárforráð. En um leið hefst merkasti þátturinn í
hinni nýrri sögu þjóðar vorrar. Pegar í byrjun tók hann í blaði
sínu að ræða landsmál af meiri alvöru, þekking og áhuga, en
menn höfðu áður átt að venjast. Hann lét ekkert fara fram hjá
sér, ekkert vera blaðinu óviðkomanda. Og stöðugt hefur því farið
fram, enda hefur það engum dulist, sem kunnað hefur að lesa,
hvernig maðurinn, er á bak við svo að segja hvert orð í blað-
inu hefur staðið, hefur öll þessi ár sjálfur verið að vaxa. Hefur
einmitt mest borið á því síðustu árin, því nú tjáir eigi lengur því
að neita, að tsafold er stórveldi orðin í hinu smávaxna íslenzka
þjóðlífi voru. Hún fór ekki eins geyst úr garði og mörg önnur
blaðfyrirtæki með þjóð vorri hafa farið. Þegar ísafold hóf göngu
sína haustið 1874, var hún lítil og óálitleg í samanburði við það,
sem hún nú er. Hún kom þá út tvisvar til þrisvar hvern mánuð,
32 blöð á ári, og hvert blað nær þriðjungi minna ummáls en nú.
En stöðugt hefur blaðinu vaxið fiskur um hrygg, og nú má það