Eimreiðin - 01.05.1904, Blaðsíða 25

105
Pórður náði sér, þegar bylurinn var riðinn yfir, og notaði
kyrru stundina, jafnskjótt og hún gafst, lagaði torfið og vatt reip-
um um heyið, en festi þau í grjót og staura í veggjunum. Síðan
vitjaði hann hinna heyjanna og notaði til þess kyrru stundirnar,
sem alt af urðu milli byljanna og þó æ sjaldgæfari; hann lagfærði
torf eftir mætti, þar sem þess þurfti, og batt þau öll ramlega.
Að því loknu gekk hann heim í bæinn aftur. — — —
þórður var lágur maður, þrekvaxinn, ljós á hár og skegg;
ennið var í meðallagi hátt, flatt og nokkuð afturdregið; hann var
brúnastór og kinnbeinamikill, kjálkarnir stuttir og sterklegir, nefið
gilt, í stærra lagi; augun voru gráblá, en yfirbragðið þungbúið og
þó gæflegt og góðmannlegt.
Pegar hann kom í baðstofuna, voru þær að klæðast mæðg-
urnar, Guðrún kona hans og Sigríður dóttir þeirra. Guðrún var
lítil kona, dökkhærð, holdug, kringluleit og sléttleit, ljós-gráeygð,
kvik á fæti og hvatskeytleg. Hún var í slæmu skapi.
»Hvaða bölvaður trassi ertu maður«, sagði hún. »Hefurðu
þó ekki farið á nærsokkunum og kveldskónum«.
Pórður svaraði ekki. Hann fann aftur til sömu óreglulegu
hjartslaganna og niður við heyið áður, og sama máttleysið færðist
um líkamann.
Svona var það komið; hann var orðinn hálfgerður ræfill. Pað
var mikið hvað hann hafði sligast og bognað undir sambúðinni
við konuna.
Tilfinningin fyrir þessu kom yfir hann eins og mara, varð
snöggvast að skýrri hugsun og þokaðist svo aftur inn í hálfdimmu
skynjunarinnar — aftur fyrir aðalhugsunina: um ldndurnar úti í
hríðinni.------—
Nokkru síðar hrökk hann upp af hugleiðingum sínum við
mannsmál: »Hérna eru plöggin þín, pabbi minn«. Pað var Sig-
ríður, sem kom með ytri sokkana og skóna.
Sokkarnir voru brotnir á hæl. Ekki hefði Guðrún haft fyrir
því — kom Pórði í hug; en jafnframt vöknuðu honum innilegar
hlýleikatilfinningar.
Hvað þær vóru ólíkar mæðgurnar. — Guðrún var örlynd og
mátti aldrei aumt sjá, svo hún vildi ekki bæta úr því. Hún hafði
ætíð verið með allan hugann þar, sem Pórður var; það vissi hann
vel. Og þó var hún sígröm og hatursfull gagnvart honum, að
honum fanst; síónatin og sílagin á að koma þar við, sem honum