Eimreiðin - 01.01.1912, Síða 15

i5
at Oddi. Ormrinn höggr fót hans fyrir ofan ökla, svá at þegar
lýstr í eitri ok blæs upp allan fótinn ok þar með lærit. Svá tekr
Oddr mein þetta fast, at þeir urðu at leiða hann ofan til sjávar«.
Og þar dó Oddur Grímsson loðinkinna.
Eg hefi tekið upp þessi atriði bæði úr sögunni, sem fjalla um
spásögn völvunnar. Örvar-Oddssaga er ótrúleg í ýmsum greinum.
En þessir kaflar eru trúlegir og hafa á sér sannindablæ. Frásögnin
er afar-nákvæm í þessum greinum, því líkt sem söguritarinn hefði
séð og heyrt þessa atburði. Nákvæmni frásagnarinnar bendir á,
að þessir kaflar séu sannir. En hvað sem því líður, þá er volv-
unni lýst afbrigðavel og öllum atburðum, bæði þeim, er að veizl-
unni gerðust, og eins hinum, sem urðu við banamein Odds. Ann-
ars verpur þessi saga um völvuna töluverðu Ijósi yfir kvenkynið í
fornöld eða þann hluta þess, sem »kunni margt í fornum fræðum«.
Völvan fer um landið og hefir um sig fjölmenni. Eessi völva
hafði 15 sveina og 15 meyjar. Svo er að sjá, sem þessi hópur
fremji seiðinn með henni. Henni er boðið í veizlur, menn sendir
á móti henni, þeir sem göfgastir eru á bænum, að undanskildum
húsbóndanum. En hann gengur sjálfur móti henni, úr garði sínum,
og fagnar henni með fjölmenni. Eetta er stórbóndi og víkingur að
fornu fari. Hann ber völvuna á höndum sér, svo sem drotning
væri á ferðinni. Petta eru meira en lítil metorð, sem fræðanorn-
inni eru sýnd og veitt.
Önnur völva er nefnd í upphafi Hrólfs sögu kraka. Hún hét
Heiður og var hún þrautalending Fróða konungs. sem drap Hálf-
dan bróður sinn og svældi undir sig ríki hans. Hálfdan átti tvo
sonu unga á lífi, sem skotið var undan, sem Fróði óttaðist að
hefna mundu á sér síðar og vildi hann þá feiga. Hann lét galdra-
menn rýna eftir sveinunum, en þeir urðu ekki sénir, því að karl
einn fjölkunnugur geymdi þá. Pá lét Fróði konungur gera veizlu
og bauð þangað Heiði völvu. Hún virðist hafa verið djúpsæjust
galdrasál í landinu, og glöggrýnin fram yfir það, sem galdramenn-
irnir vóru. Konungur lét nú setja Heiði »á seiðhjall einn hávan.
Konungr spyrr hana þá, hvat hún sæi til tíðinda, »því at ek veit«,
sagði hann, »at nú mun margt fyrir þik bera, ok sé ek nú mikla
gæfu á þér, ok svara mér sem skjótast, seiðkona.« »Hún slær þá
sundur kjöptunum ok geispar mjök.« Og þá sér hún, hvar svein-
arnir eru. Og þá varð henni ljóð á munni.
Völvunni, sem spáði fyrir um örlög Odds, varð og Ijóð á