Eimreiðin - 01.01.1912, Síða 37

37
tal um glímu þessa um alt land, og litu ekki allir einn veg á
málið, eins og gengur. Skal hér engri skuld kasta á einstaka
menn, en geta má þó þess, að slíkt hefir aldrei fyrir komið við
kappglímur í Reykjavík. Par hefir aldrei orðið misldíð eða ágrein-
ingur um byltur, og því alt gengið í mesta bróðerni, þótt hver
hafi gert þaö, sem hann gat, meðan á leik stóð.
Jóhannes Jó-
sepsson vann hér
Islandsbeltið í ann-
að sinn, og þótti
mörgum leitt, að
enginn skyldi koma
úr Reykjavík; því
þar átti Jóhannes
sína skæðustu keppi-
nauta, eins og sýnt
hafði sig sumarið
áður (2. ág. 1907)
á Pingvöllum, er
glímt var í augsýn
konungs og ríkis-
þingsmanna og alls
þess mikla mann-
safnaðar, er þar var
saman kominn. ?ar
hafði Jóhannes heit-
strengt að standa,
en svo fór þó, að
hann bar lægra hlut
í glímunni, fyrst fyr-
ir Sigurjóni Péturs-
syni, og því næst
fyrir Hallgrími Benediktssyni (sbr. »snarlega Hallgrímur kappan-
um brá — og Jóhannes flatur í lynginu lá«). Vöktu þau úrslit
bæði gleði og gremju, því mjög hækkaði brúnin á Sunnlending-
um, en Norðlendingum mun hafa miður þótt eða fátt um fundist,
er meistari þeirra, »glímukappi Islands«, var að velli lagður.
Fjórða Íslandsglíman var og háð á Akureyri, 17. júní 1910,
í sambandi við íþróttamótið, sem Ungmennafélögin nyrðra geng-
GUÐM. A. STEFANSSON.