Eimreiðin - 01.09.1914, Qupperneq 6

IÖ2
við mig; það gæti ekki verið, að hún hefði skemtun af mér, óment-
aðri telpu, þó hún sæti ein í sinni stofu, og hefði oft getað leiðst, að
mér fanst. Guðrlður var líka ein uppi, og konferenzráðið einn í sinni
stofu, til hægri, er inn var gengið í fordyrið. Stundum var Páll, gamli
skrifarinn hans, að lesa fyrir hann, en stundum var hann í herbergi
Guðríðar og batt inn bækur, æfagamlar skruddur. varð að líma á
hveija blaðsíðu, sem allar voru rotnar. Oft undraðist ég það þolgæði,
sem þessi gamli maður hafði, ár og síð að vinna þetta sama verk,
með bláu höndunum sínum, er hafði kalið á Stapa-skrifstofunni; því
þar var enginn ofn uppi, er amtmaður kom þar. f’að hús hafði byggja
látið Hans kaupmaður Hjaltalín, afabróðir minn, og þar varð ekki
hafður ofn, því enginn skorsteinn var í nánd. Vind- eða magasínofnar
voru ekki til þá, né heldur ofnpípur, því ofnar voru þá »bíleggjarar«,
er voru múraðir inni við skorsteininn.
Já, nú er ég komin æðilangt frá aðalefninu. Ég er búin að kveðja,
og bróðir minn og kona hans fylgja mér niður að Smithsbryggju, sem
ekki mundi þykja göfug nú. Þar kvaddi ég hjónin með loforði um að
koma aftur. Ég kveið sjóferðinni, og að eiga að vera ein með ein-
tómum Dönum; því þá kunni ég lítið i dönsku. Reyndar var bróðir
minn búinn að segja mér, að kona skipstjórans væri með; en ég hélt
hún væri dönsk. Én þegar ég kom upp á þilfarið, þá mæta mér þrjú
fslenzk andlit, nfl. kona skipstjóra, sem var íslenzk, Matthildur Magn-
úsdóttir ættuð úr Helgafellssveit vestra, er seinna varð kona í’orsteins
Jónssonar læknis í Vestmannaeyjum, og Samúel Richter, sem lífgaði
alt upp, svo allir urðu glaðir í nærveru hans; því hann var þá glað-
sinna, og var oft að syngja gamanvísur. Þá varð ég fegin. Reyndar
þekti ég ekki þetta fólk, en við urðum fljótt kunnug.
Ég man einungis eftir fyrstu máltíðinni. f’að kom dálítill danskur
drengur og bar á borðið; það var nýr fiskur og jarðepli ásamt ídýfu.
En þegar við fórum að snæða, fanst það, að fiskurinn var ekki vel
soðinn. Stýrimaður sagði eitthvað ljótt, reif fatið af borðinu, þaut upp,
og svo heyrðum við mikla orrahríð, því stýrimaður var þá farinn að
lumbra á drengaumingjanum. Þegar skipstjóri heyrði það, þá þaut
hann upp, og alt datt í dúnalogn aftur. Fiskurinn kom á borðið soð-
inn, en ekki hrár lummur og gott síróp í eftirmat, og kaffi seinast.
Þá vorum við komin langt suður fyrir Grandann; og svo var ástatt
með mig, að lummurnar áttu ekki hægt með að komast niður, mig
langaði í meira, en kligjan sat í hálsinum; svo var það nú ekki meira.
Það fór að hvessa, og áður en við komumst út í miðjan Faxaflóa,
vorum við orðnar sjóveikar. Matthildur og ég höfðum eina hvílu báð-
ar, sem stýrimaður lét af hendi við okkur. Þröngt var í »káetu« og
fremur loftlítið, en þrifnaður mikill.
Smith skipstjóri var þá snyrtimenni; seinna á æfinni varð hann
drykkjumaður, frétti ég. Við fórum úr Reykjavík 12. maí og vorum
3 daga á leiðinni til Patreksfjarðar. Fórum fyrir mynnið á Breiðafirði,
og fyrir ,svo nefnda Bjargtanga og framhjá Grundarfirði. Ég lá þá
niðri, þvf skipið ruggaði eða valt svo mikið. Síðan var haldið inn á
Patreksfjörð; þar gerði alt í einu logn, og hélst það heilan dag.
Skreiddist ég þá á þilfar upp, án þess að verða veik af; því áður