Eimreiðin - 01.09.1914, Blaðsíða 1

Nokkur kvæði.
I. ESTER.
I vetrarsnjónum varstu Sarons rós
með varman, brúnan lit um enni og kinnar.
Pín sortadjúpu, bernsku brúnaljós,
þau byrgðu sóldraum frumlands ættar þinnar.
Mér fanst ég sjá í hreinan, lygnan hyl,
er húmið faðmar — sökkva lengra og innar.
Og hjartað kendi undraljúfan yl,
sem aðeins fyr á heiðum sveitar minnar. —
?ú granna, átta ára pálmatré,
varst ætluð prýði Jeríkóar lunda,
er ilminn senda austr í Jórdánsdal —
Nú ísar norræn fönn þín beru hné
Og aldrei muntu í bjarga skugga blunda,
því blóðug fortíð landi þínu stal.
II. VETUR.
Nú hylja fannir hvítar nesin breið
og harður snjórinn marrar undir fótum.
Við göngum einir okkar gömlu leið
með ásnum frosna, kröppum þúfnagjótum.
Og enn er okkur gatan langa greið,
því gaddur hvílir fast á blómarótum.
Par yzta hafsrönd blikar blá og heiö
og bjarma slær að þessum fölu hnjótum.