Eimreiðin - 01.09.1914, Blaðsíða 8

164
væri sjálfsagt mánaðar vinna fyrir tvær. Heimilisfólk þarna var, auk
hans sjálfs, sonur hans fullorðinn, ráðskona og dóttir hennar, 18—-20
ára, og synir ráðskonunnar, unglingar undir og um kristni. Steinbach
hafði verið giftur danskri konu, en misti hana ytra. Þá fór hann til
íslands, keypti Patreksfjörð og reisti þar verzlun. En svo stóð á, að
hann átti frændkonu, sem þá einnig var orðin ekkja, eftir verzlunar-
stjóra í Ólafsvík, og var fátæk mjög; þá tók þessi frændi hennar
hana með 4 börnum, og sýna ekki allir slíkt veglyndi, enda þótt
frændur séu.
Nú fórum við Matthildur fyrst að gera að klæðnaði húsbóndans;
og satt sagði hann, ekki var það vanþörf, að gera að bæði ytri og
innri klæðnaði. Gestkvæmt var meðan skipið lá á höfninni, og fórum
við þá að hjálpa maddömunni, sem kölluð var, því ekki hafði hún
nema eina vinnukonumynd, er var fremur kjánaleg og altaf síhlæjandi,
en gætti minna að verkum sínum.
Það var einn laugardag í fögru veðri, að maddaman og börn
hennar fóru fram á skip, til að verzla eitthvað smávegis. Steinbach
hafði á móti því, að það færi alt, því að minsta kosti yrði einn
drengurinn, sagði hann, að vera heima, að gæta að kindunum í hlíð-
inni. Matthildur þurfti einnig að fara, til að sækja eitthvað af dóti
sínu. Þá spurði Steinbach mig, hvort ég ætlaði ekki líka, en ég sagði,
að mér væri ekki svo kær sjórinn, að ég færi fram á skip, fyr en ég
þyrfti, og spurði ég hann þá, hvort hann tryði vinnukonunni fyrir
heimilinu, og sagðist hann halda, að hann tryði mér betur fyrir þvl,
þó lengra liði. Svo allir fóru fram á skip ásamt honum sjálfum. En
um leið og hann fór; kallaði hann til mín, og beiddi mig fyrir alla
muni að fara ekki að þvo gólfin. En þrátt fyrir það tók ég nú til ó-
spiltra málanna og fór að þvo gólfin. Þá var siður að strá hvítum
sandi á gólfin, þegar búið var að þvo, og þótti prýði; því það hlífði
þeim við óhreinindum. Gólfábreiður tíðkuðust þá ekki í kauptúnum.
En þessi sandur þætti mikil óþrif nú, og var það líka í vissu falli;
því þegar sópað var, fyltist herbergið af ryki, hversu hægt sem það
var gert; en þá var tekinn blautur, svartur sandur og honum slett
á gólfið, til að fyrirbyggja rykið. Að vísu gerði frú Hjaltalín það, þar
sem gólfábreiður voru þó á hveiju gólfi, til þess að gólfin hvítnuðu,
en lét sópa sandinum af gólfunum daginn eftir.
Já, ég þvoði gólfin, og vinnukonan gætti að kindunum upp f
hlíðinni; og þegar hún kom aftur, þá voru gólfin þvegin. Rekur hún
þá upp stór augu og skellihlær, sem henni var títt, því vitsmunirnir
voru ekki á háu stigi, að mér fanst, og segir: »Hver hefði trúað því,
að þú úr Reykjavík, fín og falleg, hefðir lagst á gólfin hérna, sem
altaf eru drulla*. »Jæja, Ranka mín«, sagði ég, í hverju er ég fínni
en þú?« Þá sagði hún: »Þú þú, he, he, hefur verið í Reykjavík, þú,
þú, ert í flauelstreyju, en ég í klæðispeysugarmi.« En það var nú
ekki klæðnaðurinn, sem gerði mig göfuga í hennar augum, heldur
einungis það, að ég hafði verið í Reykjavík.
Nú kom fólkið í land, og þegar Steinbach leit yfir verkin mín,
baðaði hann út höndunum af gleði, er hann sá gólfin þvegin og sagði:
»Nei, hvít gólf, það er nýtt hérna, og það lá að, að þér munduð